ΣΕ ΖΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ

Ψάχνω την αλήθεια μέσα στα όνειρά μου κάθε βράδυ. Γιατί το ψέμα σου το έζησα στην καθημερινότητά μου. Κι όμως ξυπνάω πάντα σαν χαμένη. Κάθε πρωί το ίδιο. Ξανά και ξανά.

Κλείνω τα μάτια και αφήνομαι στη θύμησή σου. Κι ας μην σχηματίζεται καθαρά το πρόσωπό σου. Κι όμως ξέρω πως είσαι εσύ. Είναι το συναίσθημα αυτό που σε καθορίζει. Το μούδιασμα, το καρδιοχτύπι. Δεν χρειάζομαι να έχω την εικόνα από το πρόσωπό σου για να είμαι σίγουρη…

Και σ' έχω δίπλα μου και πάλι. Σε αγγίζω, σε φιλάω, σου γελάω. Τυλίγομαι γύρω σου και ψιθυρίζω να με κρατήσεις πιο σφιχτά. Λες και ξέρω πως σε λίγο όλα αυτά θα χαθούν. Λες και ξέρω πως το μυαλό μου ξαναπαίζει τις αναμνήσεις από τις πρώτες μας συναντήσεις, σαν ταινία στο πανί του ονείρου. Κι είσαι εσύ ο πρωταγωνιστής μου. Είσαι εσύ η αρχή και το τέλος του έργου αυτού. Ενός έργου που δεν βαριέμαι να το βλέπω και να το ξαναβλέπω κάθε βράδυ. Να το ζω και να το ξαναζώ κάθε βράδυ. Κάθε βράδυ από το βράδυ εκείνο που έφυγες.

Και μετά ο ήχος της ημέρας που ξεκινά, μας φέρνει αγάπη μου, πιο κοντά στο φινάλε. Ο ήλιος θα χτυπήσει με μανία το κουλουριασμένο μου κορμί πάνω στο κρεβάτι, για να με κάνει να νιώσω πως είμαι ζωντανή. Δεν τη θέλω αυτή τη ζωή όμως. Προτιμώ το σενάριο εκείνο στο έργο μας. Μην με ξυπνάτε ακόμα, δεν έχουν επουλωθεί όλες οι πληγές μου… Θέλω λίγο ακόμα χρόνο στην αγκαλιά σου…

Αν έκλεινα τα μάτια λίγο ακόμα? Αν κατάφερνα να ρουφήξω λίγες ακόμα στιγμές από εκείνες τις στιγμές? Από εκείνο το όνειρο? Από εκείνο το έργο?

Θα σε έφερνα πίσω, έστω για λίγο ξανά. Θα σε ζούσα. Λίγο ακόμα ξανά. Θα σε αγαπούσα. Λίγο ακόμα ξανά. Για πιο πολύ…