ΦΙΛΙΕΣ ΜΕ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΛΗΞΗΣ

Σήμερα βρέθηκα τυχαία έξω απ' το σχολείο μου. Εκείνη την ώρα μόλις είχε χτυπήσει κουδούνι, εκατοντάδες έφηβοι ξεχύθηκαν στα σκαλιά και μικρές παρεούλες σχηματίστηκαν στο προαύλιο. Γέλια και πειράγματα!

Άθελά μου έμεινα να τους χαζεύω. Χιλιάδες αναμνήσεις με κατέκλυσαν, θετικές κι αρνητικές, κι εκεί ανάμεσα στη νοσταλγία μου θυμήθηκα πως πριν λίγα χρόνια σ εκείνο το προαύλιο είχα κι εγώ τις δικές μου παρέες. Παρέες που πλέον δεν υπάρχουν. Άνθρωποι που πέρασες μαζί τους τα πιο τρυφερά σου χρόνια και τώρα έχετε χάσει κάθε επαφή.

Κι ύστερα ήρθε η ενηλικίωση.

Σχολές, πανεπιστήμια, άλλες πόλεις, άλλες γειτονιές, καινούριοι άνθρωποι ήρθαν να προστεθούν στη ζωή σου. Ίσως λίγο πιο συνειδητοποιημένες, πιο ώριμες φιλίες να γεννιόντουσαν. Φίλοι που μαζί τους έκανες τα πιο τρελά ξενύχτια, που μαζί τους πέρασες όλες τις ερωτικές απογοητεύσεις μα και τις επιτυχίες σου.

Τα χρόνια πέρασαν... Οι σπουδές τελείωσαν, η ενήλικη ζωή γέμισε ευθύνες, δουλειές, νέες σχέσεις, άγχη και προβλήματα. Κι αυτό το "δε θα χαθούμε ποτέ", ηχεί ακόμα στ' αυτιά σου. Άραγε εσύ έκανες κάτι λάθος ή ήταν λάθος οι συγκυρίες; Τίποτα από τα δυο.

Οι ανθρώπινες σχέσεις έτσι είναι. Κι όσο πιο νωρίς συμβιβαστείς τόσο καλύτερα θα είναι για σένα. Είναι σκληρό πως άνθρωποι στους οποίους επένδυσες δεν είναι πια στη ζωή σου, δεν ανταλλάσετε κουβέντα, δεν ξέρεις που βρίσκονται.

Κι απ’ την άλλη, υπάρχουν κι αυτοί οι φίλοι που ποτέ δε σε άφησαν. Στις μεγάλες λύπες αλλά και στις μεγάλες χαρές. Αυτοί οι άνθρωποι μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, κι αν θες τη γνώμη μου δε χρειάζεσαι περισσότερους.

Κράτα στη ζωή σου, λοιπόν, αυτούς που στα δύσκολα στάθηκαν βράχοι δίπλα σου. Που στις χαρές σου ήταν αδέλφια και σε όσα ρίσκα πήρες ήταν εμψυχωτές σου. Επέλεξε ανθρώπους που ακόμα κι αν έχετε χαθεί λόγω της καθημερινότητας, όταν βρεθείτε θα είναι σαν να μην έχει περάσει μια ημέρα.

Κι έχε στο μυαλό σου πάντα αυτό: οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα κι όποιος δεν ήταν σε αυτά, δεν ήταν φίλος σου.