ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ

Έχω κουραστεί να σε ψάχνω. Έχω κουραστεί όταν σε βρίσκω να ακούω τις ψεύτικες εξηγήσεις σου. Τις δικαιολογίες σου για δουλειές και επαγγελματικά ραντεβού, που κάνω πως πιστεύω. Έχω κουραστεί να είμαι πιο πολύ στην αναμονή σου, παρά μαζί σου. Κι όσο είμαι σ’ αυτήν την αναμονή, να βουτάω όλο και πιο πολύ στα ψέματά σου. Έχω κουραστεί βασικά, να με θεωρείς χαζή.

Προφανώς δεν έχεις νιώσει ποτέ έτσι. Γι αυτό και το κάνεις στους άλλους χωρίς να σκεφτείς πως τους σκοτώνεις. Ίσως να μη στο έχουν κάνει και ποτέ, ή δεν νοιάστηκες ακόμα και να στο είχαν κάνει γιατί δεν ήσουν ερωτευμένος. Είσαι εσύ και ο εαυτός σου. Πάντα αυτοί οι δυο ήσασταν. Θα κάνεις αυτό που γουστάρεις, για όσο το γουστάρεις και αυτό ήταν. Μετά αλλού. Μετά, δικαιολογίες και ψέματα. Σε μένα, σε εκείνες, σε σένα τον ίδιο.

Δεν σε καλύπτω προφανώς. Δεν σε καλύπτει καμιά μας. Από καθεμιά παίρνεις το κάτι λίγο και όλα κομπλέ. Δεν ξέρω αν αυτές σ’ αγαπούν και αν σε νοιάζονται όσο εγώ. Δεν ξέρω πόσο βαθύ είναι αυτό που έχετε. Και δεν θέλω να μάθω. Δεν θέλω να πληγωθώ περισσότερο. Μου φτάνει που ξέρω πως δεν είμαι η μοναδική. Δεν μου το παραδέχτηκες εσύ ποτέ. Δεν χρειάστηκε. Έχεις ακούσει για τη γυναικεία διαίσθηση? Ισχύει τόσο πολύ, Θεέ μου. Τόσο πολύ...

Και δεν είμαι εδώ για να στην εξηγήσω, ούτε εγώ μπορώ να καταλάβω πώς λειτουργεί. Λένε πως η γυναικεία διαίσθηση είναι ο καλύτερος ανιχνευτής ψεύδους. Λένε πως η γυναικεία διαίσθηση είναι η πιο επικίνδυνη φίλη. Είναι το πιο δυνατό μας όπλο. Αυτή η διαίσθηση πως κάτι συμβαίνει και σου κόβει την ανάσα.

Δηλώνει την παρουσία της περίεργα. Να.. την αισθάνομαι και τώρα να μου σφίγγει το λαιμό. Είναι άλλη μια από τις φορές που εσύ έχεις εξαφανιστεί. Έχει συμβεί να μην έχεις δώσει σημεία ζωής για ώρες, κι εγώ όμως να νιώθω ήρεμη. Όμως οι άλλες οι φορές, όπως τώρα, που μπορεί να λείπεις μια ώρα μόνο και εγώ χωρίς εμφανή λόγο να νιώθω το κεφάλι μου να μουδιάζει. Μια φωνή να ηχεί στα αυτιά μου πως κάτι δεν πάει καλά. Η καρδιά μου μια να σταματάει ξαφνικά και μια να χτυπάει τρελά σαν να θέλει να ξεφύγει από το ταλαίπωρο αυτό κορμί. Κι όσο περνούν τα λεπτά, τόσο το αίμα μου να παγώνει. Δεν είσαι σε δουλειά. Δεν έχεις ξεχαστεί κάπου. Είσαι με κάποια άλλη. Και τα σενάρια ξεκινούν. Μαζί κι η τρέλα.

Και μισώ να με κάνεις να γίνομαι αυτός ο άνθρωπος. Μισώ να νιώθω και να φέρομαι παρανοϊκά. Να γίνομαι από αυτές τις γυναικούλες που κοροϊδεύω. Χωρίς αυτοπεποίθηση, γεμάτη με κόμπλεξ και ανασφάλειες. Και όλα αυτά φυσικά, άθελά μου, να βγαίνουν μετά στη συμπεριφορά μου απέναντί σου. Και τι να σου πω? Πως ξέρω τι έκανες, επειδή το ένιωσα στη ψυχή μου? Ή πως το κατάλαβα όταν αράδιασες τα ψέματα και τις δικαιολογίες σου, ακόμα κι αν προσπαθούσες να με κοιτάς κατάματα?

Είναι η αναθεματισμένη γυναικεία διαίσθηση, μωρό μου. Που κι απόψε μου κρατάει την πιο δύσκολη συντροφιά. Και τα λεπτά περνούν, κι εσύ ακόμα άφαντος.