ΓΙΑ ΟΣΟ ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ, Σ' ΑΓΑΠΟΥΝ...

Όταν σε χρειάζονται είσαι φίλος τους, κολλητός τους. Ρωτούν τι κάνεις, πώς περνάς, ποια είναι τα νέα σου. Με ενδιαφέρον μεγάλο σε ακούν, συζητούν, και αναζητούν την παρέα σου. Γίνεσαι η πρώτη τους καλημέρα για κάποιο διάστημα. Η καληνύχτα τους. Για όσο σε χρειάζονται, θα σ' αγαπούν. Για όσο σε χρειάζονται θα είσαι κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Θέλουν να είναι σίγουροι πως για όσο σε χρειάζονται, εσύ θα είσαι ΕΚΕΙ.

Κι ας ήσουν πάντα εκεί. Όμως αυτοί.. αυτοί ξέρουν και σε βλέπουν μόνο όποτε εκείνοι το θελήσουν. Τις υπόλοιπες στιγμές είσαι ένα αόρατο πλάσμα, ανούσιο, δεδομένο. Γιατί λοιπόν να καταναλώσουν περισσότερη ενέργεια και χρόνο για κάποιον που είναι δεδομένος? Θα ζητήσω λένε, θα πάρω λένε, θα δώσω και κάτι λίγο, κι ο καθένας στη ζωούλα του μετά, λένε. Και δεν λένε απλά, το καταφέρνουν κι όλας. Γιατί απλά εσύ τους το επιτρέπεις.

Εσύ λοιπόν, πάντα εσύ, πάντα εκεί, αναζητώντας απλά το λίγο τους, προσφέρεις. Κι εκεί είναι το σημείο που πατάνε εκείνοι. Γιατί το λίγο τους, δεν σημαίνει κάτι για την γεμάτη ζωή τους. Το λίγο τους είναι πιο λίγο και από το διάστημα που θα διαρκέσει η νέα σας αυτή σχέση. Η νέα που θα γίνει παλιά, πριν προλάβει ακόμα να σωπάσει ο αντίλαλος από τη καληνύχτα, αμέσως μετά από όταν τελειώσει η προσφορά σου. Η βοήθειά σου. Κι ας βλέπεις εσύ το λίγο για πολύ.

Αλλά μετά… τίποτα. Αναπάντητες κλήσεις, αναπάντητα μηνύματα, ανύπαρκτος χρόνος για συζητήσεις και παρέα. Πήραν αυτό που είχες να προσφέρεις, κάλυψαν τα κενά με τη δική σου βοήθεια, και εσένα τι να σε κάνουν πια? Ίσως απλά να σε κρατήσουν σε μια τους γωνίτσα, για την επόμενη φορά. Και το λίγο γίνεται ακόμα πιο λίγο, σχεδόν τίποτα.

Κι όσες φορές κι αν έχεις πει πως αυτή είναι η τελευταία, τόσες φορές ακόμα τους βοηθάς. Και είσαι εκεί γι αυτούς. Και κατηγορείς τον εαυτό σου, και θυμώνεις, και πεισμώνεις, και μετά σπας. Και ξανά τα ίδια. Αλλά για πόσο?

Θα σου πω εγώ για πόσο. Όταν μια μέρα που θα σε αναζητήσουν ξανά και δεν σε βρουν, τότε θα νιώσουν την προσφορά σου και την ανάγκη τους να σε έχουν στη ζωή τους. Γιατί η δική σου ανιδιοτελής αγάπη, είναι αυτό που θα τους χτυπήσει το καμπανάκι όταν εσύ θα έχεις φύγει και θα έχει μείνει μόνο η σκιά σου.

Εκείνοι σε έχουν ανάγκη ψυχή μου, όχι εσύ εκείνους. Κι όταν το καταλάβεις αυτό, θα μπορέσεις πιο εύκολα να πεις το «όχι». Όταν συνειδητοποιήσεις πως δεν αρκείσαι πλέον στο λίγο τους. Στην εκμετάλλευσή τους.

Αυτοί δεν θα αλλάξουν, έτσι έχουν μάθει. Θα βρουν άλλον να εκμεταλλευτούν. Δεν μπορείς εσύ να τους αλλάξεις. Όσο και να προσπαθήσεις. Αλλά σου ορκίζομαι πως μια μέρα, εκείνοι, από τη ζωή την ίδια θα το βρουν. Η δική σου καρδιά όμως, θα έχει γιατρευτεί.

Αλήθεια εσείς, οι εκείνοι, κοιμάστε καλά τα βράδια?