Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΣΕ ΞΕΠΕΡΑΣΑ
Κυριακή πρωί.
Βρίσκομαι ακόμα μεταξύ ύπνου και ξύπνιου,
προσπαθώ να θυμηθώ πού είμαι, ποιά είμαι και πόσο ήπια χθες βράδυ. Μάλλον πολύ. Σηκώνομαι μετά βίας και φτιάχνω καφέ σκέτο
για να συνέλθω. Πίνω ακόμα αυτόν που σου άρεσε. Στην κούπα σου. Ίσως είναι το
μόνο απτό αντικείμενό σου που κράτησα.
Τώρα οι σκέψεις μπαίνουν σε μια σειρά. Ναι...
Ήμουν χθες στο μέρος που συχνάζεις. Εννοείται πως όλο το βράδυ σε έψαχνα με το
βλέμμα μου κάθε λεπτό. Σχεδόν δε θυμάμαι τίποτα απ' τις κουβέντες της παρέας.
Κρατούσα το κρασί μου και χαμογελούσα μηχανικά σα να συμφωνώ σε όλα. Το μυαλό
μου όμως, κολλημένο σε σένα. Όλο το βράδυ να σε ψάχνω, να φτιάχνω σενάρια στο
μυαλό μου τί θα σου πω. Μάταια όμως. Άλλη μια φορά που κοροϊδεύω τον εαυτό μου.
Άλλη μια φορά που προσπαθώ να με πείσω πως θα γυρίσεις. Λες και δεν ξέρω...
Προτίμησες να είσαι με κάποια άλλη.
Προχώρησες τη ζωή σου κι εγώ σαν θεατής έμεινα πίσω να κοιτάω. Να κοιτάω και να
ζηλεύω αυτήν που σε πήρε από μένα. Να τα βάζω μ' εμένα, να αναρωτιέμαι τί δεν
έκανα σωστά, τί άλλο θα μπορούσα να σου δώσω. Κι ας σου έδωσα ακόμα κι όσα δεν
είχα τη δύναμη. Κι εσύ; Προτίμησες το μέτριο. Αλλά πάντα έτσι ήσουν. Εγώ έκανα
πως δεν έβλεπα. Πίστευα πως η αγάπη μου θα σε έκανε καλύτερο.
Και τώρα εδώ. Να προσπαθώ να φτιάξω τη ζωή
μου και πότε να μην προχωράω. Να σε βλέπω παντού, να μου φταίνε όλα, να σε
συγκρίνω. Γιατί μου το κάνεις αυτό, γαμώτο; Τί δύναμη ασκείς επάνω μου; Δείξε
μου τον τρόπο που προχώρησες. Δείξε μου πώς ξέχασες έτσι απλά. Θα ήταν όλα
αλλιώς αν για ένα λεπτό, για ένα μόνο, μέσα στην τέλεια ζωή σου, έβαζες τον
εαυτό σου στη θέση μου. Πώς θα ένιωθες;
Αλλά για σένα μάλλον αυτό είναι το
σωστό. Να φεύγεις χωρίς να εξηγείς. Να το αφήνεις να ξεχαστεί σαν να μην ήταν
σημαντικό για σένα. Να φτιάχνεις μια νέα ζωή παριστάνοντας πως δεν υπάρχω.
Θολώνω. Τα χέρια μου τρέμουν από τις
σκέψεις που με κατακλύζουν. Η κούπα πέφτει από τα χέρια μου και γίνεται χίλια
κομμάτια. Χίλια μικρά αιχμηρά κομμάτια. Όπως έγινα κι εγώ για σένα.
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Δεν είμαι εγώ
αυτή η χλωμή φιγούρα. Όχι... Δεν στο επιτρέπω πια. Θα σε ξεριζώσω από μέσα μου.
Θα είσαι ένας ξένος πια για μένα. Δε μου ταιριάζεις πια. Δε μου ταιριάζουν
άνθρωποι που παίζουν με τα συναισθήματά μου. Όχι πια. Μείνε εκεί που είσαι,
τελικά. Η δική μου αγάπη ήταν πολύ βαθιά κι εσύ μάλλον προτίμησες τα
επιφανειακά.
Αυτή είναι η μοίρα των ρηχών ανθρώπων. Να
μένουν στη στεριά και να αφήνουν ανεξερεύνητους τους πιο σπάνιους ωκεανούς.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου