ΑΝ ΑΝΤΕΧΕΙΣ, ΑΣΤΑ ΟΛΑ ΚΙ ΕΛΑ!

...Ό,τι αγαπάς δεν το ξεχνάς, λένε. Δεν μπορείς να το ξεχάσεις. Κάθε μέρα προσπαθώ να σε ξεχάσω, μα εσύ εκεί... έχεις γαντζωθεί πάνω στη μνήμη της καρδιάς, σαν βδέλλα, να ρουφάς κάθε ελεύθερο και ανεξάρτητο κύτταρο μου, μέχρι να το ποτίσεις από την ουσία σου, τη θύμηση σου. Μέχρι να καταλάβω πως όσο ζω, αναπνέω κι αγαπώ, θα είσαι μέσα μου, γύρω μου, παντού. Γιατί οι αναμνήσεις σου κι εγώ είμαστε ένα πια. Κι ας λείπεις. Όσο το αίμα της καρδιάς θα κυοφορεί μνήμες, θα δίνει και ρεύμα για να τρεμοσβήνουν της ζωής μου οι φάροι, περιμένοντας κατά βάθος κάτι από το χθες, από φόβο μη χάσει το δρόμο μες στη σκοτεινιά...

Αν αντέχεις άστα όλα κι έλα εδώ. Θέλει κότσια να τα παρατήσεις όλα για να ανταποκριθείς επάξια στο «έλα, σ’ αγαπώ»... Έτσι δεν είναι; Θέλει να έχεις τα προσόντα, κι εσύ μωρό μου δεν τα έχεις. Μάλλον όσο μεγαλώνουμε εμείς, άλλο τόσο και οι εγωισμοί, οι αποστάσεις και οι αναβολές για το αύριο που έγινε σήμερα και θα γίνει χτες... Όλα είναι ένα βήμα, μια απόφαση, που τα πνίγεις στα βαθιά νερά της απελπισίας και της δειλίας που σε πλημμυρίζουν μέσα σου.

Ζεις καταδικασμένος να σκέφτεσαι τι θα γινόταν αν άφηνες τη μικρή δόση γενναιότητας που κρύβεις μέσα σου να υπερισχύσει και να διεκδικήσεις αυτό που λαχταράς. Όμως όχι, δεν σου αξίζει κάτι παραπάνω από αυτό που βιώνεις. Μέχρι εκεί μπορείς, μέχρι εκεί αντέχει η «φτωχή» και μίζερη καρδιά σου.

Και κοίτα τώρα ειρωνεία, να φτάνω να κατηγορώ εσένα για δειλία, λες κι εγώ είμαι τίποτα καλύτερο. Που φοβάμαι να ξυπνάω και να μην είσαι δίπλα μου, να γελάω και να μην είσαι η αιτία, να χάνομαι και να μην είναι στα μάτια σου. Εγώ κατηγορώ για δειλία εσένα. Εγώ! Που φοβάμαι να ζω μακριά σου και όχι να πεθαίνω στην γωνιά της εγκατάλειψης και της αδιαφορίας σου.

Ίσως να μην ήμουν το ιδανικό, το ξέρω, όμως ποτέ μην αμφισβητήσεις την αγάπη μου για σένα. Τ’ ακούς; Ποτέ!! Ό,τι ζήσαμε, όσο το ζήσαμε, ήταν πέρα για πέρα αληθινό. Μην ακούς κανέναν και τίποτα, εσύ μέσα σου ξέρεις. Κάποιες αλήθειες είναι πιο δυνατές από πολλά ψέματα, και μερικά "σ’ αγαπώ", βλέπεις, δε σβήνουν στο πέρασμα της αδιαφορίας...

Ποτέ δεν μπόρεσα να διαχειριστώ αυτά τα "μου λείπεις" που μεγαλώνουν και γίνονται πιο δυνατά βράδυ με το βράδυ... Άδικο που δεν είσαι εδώ, για μένα, για σένα, για μας... Άδικο πολύ που δεν σ´ έχω στην αγκαλιά μου...

Οι αναμνήσεις πάντα μας κρατάνε όμηρους σε ένα «εκεί» που το ζούμε ξεχνώντας πως μεγαλώνουμε στο «εδώ»!

Μού είχαν πει κάποτε «Ποτέ μη μισήσεις κάποιον που αγάπησες πολύ, γιατί το μόνο που θα καταφέρεις είναι να τον αγαπήσεις περισσότερο!!». Κι εγώ βλέπεις σε μισώ. Σε μισώ θανάσιμα…