ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΛΛΗΤΟΥΣ ΜΑΣ

Απλά 14 Φεβρουαρίου ή ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου; Είσαι από κείνους που ζουν τον έρωτα εκείνη τη μέρα με τα όλα του, όπως προστάζει η ξενόφερτη παράδοση, ή από εκείνους που σου περνάει απαρατήρητη γιατί τον γιορτάζεις καθημερινά; Μήπως είσαι από αυτούς τους έρμους τους μόνους που κάθε χρόνο γκρινιάζεις γι αυτή τη σαχλαμάρα που κατονόμασαν γιορτή του έρωτα; Για κάτσε όμως, δεν μπορεί να υπάρχουν μόνο αυτές οι κατηγορίες. Σίγουρα όχι. Γιατί είμαστε κι εμείς που δεν ανήκουμε σε καμία από δαύτες. Κι εμείς μόνοι είμαστε κυρά μου, αλλά δεν κλαίμε τη μοίρα μας. Δεν έτυχε, δεν μας έκατσε ρε παιδάκι μου, ούτε η μέρα, ούτε ο γκόμενος. Δεν θα πεθάνουμε κι όλας.

Εμείς δεν έχουμε ανάγκη από γκόμενους ή γκόμενες στις 14 Φεβρουαρίου. Γιατί πολύ απλά δεν έχουμε καλύτερο Βαλεντίνο από τους κολλητούς μας. Σχεδιάζουμε τη μέρα μαζί, ανταλλάσουμε δώρα, τρώμε παρέα, πάμε τσάρκες, λέμε ό ένας στον άλλο σ αγαπώ… Και ξέρεις κάτι; Το εννοούμε, το πιστεύουμε, το απολαμβάνουμε. Περνάμε πραγματικά υπέροχα, γιατί ξέρουμε πως αυτή τη μέρα τη ζούμε επειδή τη θέλουμε κι όχι γιατί την επιβάλει μια κάποια παράδοση.

Λέμε σ’ αγαπώ και το νιώθουμε βαθιά, γιατί το μόνο «πάντα» που εμπιστεύεσαι σε μια σχέση είναι αυτό του κολλητού. Πάμε αμαξάδες και βόλτες στην παραλία, σε μπαράκια για ποτό, φλερτ, χορό και ξενύχτι. Παντού γύρω ζευγαράκια κι εμείς νιώθουμε τόσο ελεύθεροι που μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε και να το ζήσουμε όπως θέλουμε.

Μέχρι τα ξημερώματα όμως, εκεί κάπου στο πέμπτο; έκτο; (έχασες το μέτρημα πια) ποτό, που μας πιάνει το παράπονο για εκείνους που πέρασαν και χάθηκαν από τη ζωή μας. Εκείνους που έφυγαν μόνοι… εκείνους που βοηθήσαμε εμείς να φύγουν…. Λίγη σημασία έχει τώρα αυτό. Και πάνω που τα μάτια βουρκώνουν, εκεί ακριβώς έρχεται η αγκαλιά του κολλητού να σε σφίξει σα να θέλει να σου ενώσει την κομματιασμένη σου ψυχή. Και το καταφέρνει εξαιρετικά. Σου χαμογελάει και νιώθεις την ευλογία της φιλίας που τελικά αυτός ο άνθρωπος υπάρχει στη ζωή σου. Ναι, αυτό είναι ευλογία και τύχη μαζί.

Γιατί κακά τα ψέματα με τόση αγάπη γύρω μας νιώθουμε τη βαθιά μοναξιά μας κι ας μην την παραδεχόμαστε. Ας προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας πως οι κολλητοί μας καλύπτουν όλα τα κενά. Μα δεν γίνεται αυτό και το ξέρουμε καλά. Αλλά και πάλι αυτή τη μέρα δεν είμαστε μόνοι, έχουμε ο ένας τον άλλον. Θα κοροϊδέψουμε λίγο τα ζευγαράκια γύρω μας και θα τους περάσουμε από γενναίες 14 (λόγω της ημέρας πάντα).

Μετά, θα πάμε με το αυτοκίνητο στα σημεία που αράζουν με τα δικά τους, ξέρετε, για τις πιο προσωπικές τους στιγμές, λίγο να αναβοσβήσουμε τα φώτα, λίγο να βάλουμε τέρμα τη μουσική, ίσα-ίσα να τους ταράξουμε να φύγουν άρον-άρον...

Και μετά, αφού ολοκληρώσουμε την «αποστολή» μας, θα φύγουμε έχοντας ξεκαρδιστεί στα γέλια που πήραμε την «εκδίκηση» μας. Και σ’ αυτό μαζί, όπως σε τόσα και τόσα άλλα. Θα γελάσουμε μέχρι δακρίων, θα αγκαλιαστούμε, θα φιληθούμε και θα δώσουμε μια υπόσχεση, «Δεν θα σπάσουμε καμία χρονιά τη δική μας παράδοση, να περνάμε αυτή τη μέρα μαζί», ακόμα κι αν ξέρουμε πως αυτό δεν θα ξανασυμβεί, όταν δεν θα είμαστε πλέον μόνοι…!