ΤΑ ΓΕΝΝΑΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΓΥΡΙΖΟΥΝ ΠΟΤΕ ΠΙΣΩ

Κάθε φορά που αποχαιρετούσα έναν έρωτα, έλεγα "τι είχα, τι έχασα;". Λίγη ψυχή εδώ, λίγη καρδιά εκεί... Κάπως έτσι κατάντησα αδειανός να κολυμπάω στης ζωής τα απέραντα πελάγη. Κι όμως, ακόμα το παλεύω ανάμεσα στα κύματα. Γιατί αγάπη μου, το ένστικτο του άνθρωπου, τον κάνει να θέλει να πάρει ανάσα ακόμα και στον πάτο της θάλασσας!

Κάποτε ένιωσα να σ’ αγαπώ, να σκίζεται η κάρδια μου στα δυο που εσύ αγνοούσες αυτά που νιώθω. Που πίστεψα πως ήσουν το άλλο μισό που αναζητούσα. Που τα κρύα βράδια περίμενα ανώφελα την αγκαλιά σου. Τα δύσκολα πάλι, παρακαλούσα μέσα στα αναφιλητά μου για ένα σ’ αγαπώ σου.

Πολλές οι κακές οι αναμνήσεις… Κι άλλα τόσα τα ανεξίτηλα σημάδια σου πάνω στην ευαίσθητη καρδιά μου, για να ξεχάσω και να θέλω να γυρίσω στην αγκαλιά σου, που νιώθω πια σαν θηλιά στον λαιμό μου.

Προσωπική επιλογή τελικά αν θα ζεις ή θα πεθαίνεις, αν θα σηκώνεσαι ή αν θα μένεις κάτω, αν θα προχωράς ή αν θα μένεις πίσω... Πάντα τα όνειρα όταν τα βάζεις σ’ ένα καράβι είναι προσωπική επιλογή αν θα τα ταξιδέψεις για να τα σώσεις ή αν απλά θα τα βυθίσεις στης θάλασσας τα βάθη...

Τα φιλιά που σε ξεδίψασαν από του έρωτα την αλμύρα, είτε "χθεσινά", είτε "προχθεσινά", θα τα έχεις κλειδωμένα στα χείλη σου για πάντα... Το μόνο κακό είναι ότι κρατούν αυτή την αίσθηση, τη χθεσινή, αυτή που είχαν τότε, και κάπως έτσι σε ξεγελούν και χάνεις μέσα από τα χέρια σου το τώρα... Κι εγώ δεν θέλω να χάσω το τώρα μου, γιατί αυτό κυλάει σα νεράκι κι εγώ θέλω να κολυμπήσω όσο πιο πολύ γίνεται μαζί του.

Όταν μάθεις να κολυμπάς σε θάλασσες απόγνωσης και μοναξιάς, σε ωκεανούς από δάκρυα αγάπης και αναμνήσεων… τότε ναι, είσαι παιδί γενναίο... Κι ας μη το θες, ας μη προσπάθησες ποτέ γι αυτό. Μέσα σου θα είσαι ο πιο κρυφός ήρωας σου!!!

Αυτός ο ήρωας μέσα μου λοιπόν, δεν μ’ αφήνει να υποκύψω σε μπαγιάτικα φιλιά, σε μουχλιασμένες υποσχέσεις και στοιχειωμένα όνειρα. Φύγε από τη μέση, κι άσε με να ζήσω. Προτιμώ να δώσω δεύτερη ευκαιρία σε μένα, κι όχι άλλη μια τελευταία σε σένα. Συγνώμη, αλλά μου το χρωστάω. Μου το χρωστάω να μ’ αγαπήσω όσο μου άξιζε να το κάνεις εσύ πολύ καιρό πριν.

Να μας αγαπάτε εμάς τα γενναία παιδιά λίγο παραπάνω. Παλέψαμε πολύ για να φτάσουμε να κλείνουμε πληγές και να διεκδικούμε το χαμόγελο μας στη ζωή...

…Απλά εσείς οι τοξικοί άνθρωποι της ζωής μας μόνο από μακριά!!