Η ΑΝΟΙΞΗ ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΝΑ ΖΩ

Σε κοιτάζω όση ώρα κοιμάσαι, σου χαϊδεύω απαλά τα μαλλιά. Νιώθω τόσο τυχερός που υπάρχεις στη ζωή μου. Πέρασαν κι όλας έξι μήνες. Έξι ολόκληροι μήνες που η αγκαλιά σου έγινε το καταφύγιο μου. Που τα όνειρα μου βρήκαν βάρκα και συντροφιά να ταξιδέψουν μακριά. Πολύ μακριά.

Εικόνες πολλές περνούν από το μυαλό μου αστραπιαία. Μα μια μόνο κυριαρχεί, η στιγμή που τα μάτια σου αιχμαλώτισαν για πάντα τα δικά μου και με έκαναν ολότελα δικό σου.

Από την πρώτη μας στιγμή έψαχνα τον τρόπο να βρω μια χαραμάδα να τρυπώνω μέσα σου και να σου χαρίζω όμορφες και ξέγνοιαστες στιγμές κάθε μέρα σου ξεχωριστά. Κάθε δύσκολή μέρα σου να είμαι εκεί. Με έναν τρόπο μαγικό να φέρνω την άνοιξη στα δυο σου μάτια.

Και τρόπο βρήκα και χαραμάδα βρήκα. Θεέ μου ήμουν τόσο μα τόσο τυχερός. Τρύπωσα στον πιο όμορφο κι ανθισμένο κήπο που είδα ποτέ μου. Την ψυχή σου. Και ξέρεις κάτι; Αυτός ο «κήπος» ήταν το μέρος που ονειρεύτηκα να μείνω. Να ζήσω την ανεμελιά του έρωτα και την ομορφιά της ζωής που σου χαρίζει απλόχερα αυτό το μαγικό συναίσθημα. Ναι, ήθελα να σου κάνω τη ζωή σου πιο όμορφη και τελικά μου την έκανες εσύ.

Τότε σου είχα πει πως δεν χρειάζεται να μοιράζεσαι μαζί μου ό,τι σου ανήκει και το θες για σένα, θα ήταν υπέροχο όμως να μοιράζεσαι μαζί μου εκείνα που θα ήθελες να μας κάνουν να έρθουμε πιο κοντά και όσα (ίσως τα λίγα) που μπορεί να σε πνίγουν σε μια κουτάλια νερό. Κι εσύ, ναι το πιο υπέροχο μου πλάσμα, εσύ, μοιράστηκες μαζί μου την καθημερινότητα σου, την αγάπη σου, την αγκαλιά σου και ότι είχες πιο δικό σου, τη γεμάτη ευγένεια και καλοσύνη καρδιά σου. Κι αυτό θα στο χρωστάω. Όσο ζω θα σου χρωστάω τη γαλήνη της αληθινής αγάπης που μ’ έμαθες να νιώθω. Τόσο απροσδόκητα, τόσο ανιδιοτελώς μα και τόσο απλόχερα.

Δεν είναι η καλημέρα και η καληνύχτα μας που θα κάνει τη διαφορά. Έχω ανάγκη όμως να σου δείχνω πως είσαι ή πρώτη και η τελευταία σκέψη της μέρας μου. Τις στιγμές που είμαστε μακριά να νιώθω πως υπάρχω στο μυαλό σου, σαν κάτι όμορφο για να ξεκινάω τη μέρα σου, και κάτι γλυκό να σε ηρεμεί και να σε κοιμίζει ήσυχα τις νύχτες σου όταν δεν σε τυλίγουν γλυκά τα δυο μου χέρια.

Τις πρώτες μας μέρες φοβόμουν να σου πω ότι σε σκεφτόμουν αρκετά, ότι χάζευα σε ό,τι κι αν έκανα γιατί είχα την εικόνα σου καρφωμένη στο μυαλό μου ή ότι με έπαιρνε ο ύπνος με το κινητό στο χέρι. Λίγες οι φορές νομίζεις που κόντεψα να σπάσω τη μύτη μου σαν μου γλιστρούσε το κινητό από τα χέρια;; Και ξέρεις τι φοβόμουν; Μη χαθείς, μη σε χάσω, μη ξυπνήσω και δεν είσαι εκεί, μην είσαι ένα όνειρο από κείνα που χάνονται στο πρώτο φώς το πρωί. Κι έχω ξυπνήσει απότομα από τέτοια όνειρα με κομμένη την ανάσα βουτηγμένος στον ιδρώτα. Και δεν ήθελα άλλα. Όχι άλλα τέτοια όνειρα που ξυπνάς και τα ζεις σαν εφιάλτες.

Κι όμως εσύ ήσουν η αλήθεια που δεν έμοιαζες με όνειρό, αυτό σε έκανε να διαφέρεις. Αυτό σε έκανε το πρώτο φιλί στην πιο όμορφη άνοιξη της ζωής μου. Σήμερα, λίγο καιρό μετά δε φοβάμαι τίποτα πια. Στην δική σου αγκαλιά νιώθω πιο ασφαλής από ποτέ. Αισθάνομαι τόσο όμορφα και τόσο οικεία κάθε φορά που βρίσκομαι μαζί σου. Ναι σε βλέπω διαφορετικά και νιώθω για σένα πράγματα που ανθίζουν μέρα με τη μέρα μέσα μου. Είσαι η δική μου άνοιξη, αγάπη μου.

Σκέφτομαι πως δεν θέλω να αλλάξεις την καθημερινότητα σου, ούτε τις προτεραιότητες σου για μένα. Μετά το ξανασκέφτομαι και μάλλον κοροϊδεύω τον ίδιο μου τον εαυτό. Πεθαίνω κρυφά μέσα μου να είμαι μια από αυτές. Δίνω τα πάντα να είμαι η πρώτη και με διαφορά. Όπως είσαι κι εσύ για μένα. Όπως είμαστε εμείς μες στο μυαλό και την καρδιά μου.

Σέβομαι και θα σέβομαι πάντα αυτά που έχεις στο μυαλό σου, τη ζωή σου και τα όνειρα σου. Μα πάνω απ’ όλα σέβομαι πόσο πολύ θέλω το χαμόγελο σου να φωτίζει κάθε σκιά και να δυναμώνει κάθε ήλιο που θα ανατέλλει στη ζωή μας. Γι αυτό και θα ‘μαι όσο θες στο πλευρό σου, να στηρίζω κι εσένα κι όλα εκείνα που είσαι εσύ. Σώμα και ψυχή σα να είσαι εγώ, σα να είναι και δικά μου.

Λίγο γρήγορα, λίγο ξαφνικά, κάτι όμως με τράβηξε κοντά σου σα να προϋπήρχε μέσα μου πριν σε γνωρίσω. Πως να στο εξηγήσω δεν ξέρω, μπορώ όμως αν το θες ακόμα όσο εγώ, να στο δείχνω βήμα-βήμα, χαμόγελο-χαμόγελο, χάδι-χάδι... σαν να προετοιμαζόμουν από πάντα για τον ερχομό σου.

Το ταξίδι ξεκίνησε έξι μήνες πριν. Έχουμε ακόμα πολλούς προορισμούς να επισκεφτούμε, όνειρα πολλά να θαυμάσουμε και να κατακτήσουμε και άλλες τόσες αναμνήσεις να κρεμάσουμε στα κάδρα της ζωής μας. Με μια προϋπόθεση.

Χέρι-χέρι σε όλα…