ΟΙ ΝΟΝΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΡΘΑΝ ΠΟΤΕ ΜΕ ΤΑ ΔΩΡΑ, ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΔΩΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΟΥΣ

Νονός-νονά, δυο λέξεις με τόσες ιδιότητες, τόσα συναισθήματα και μια και μοναδική ουσιαστική υποχρέωση, την αφοσίωση με αληθινή κι ανιδιοτελή αγάπη.

Εμένα, όπως και σε πολλούς από εσάς φαντάζομαι, οι νονοί μου μια που με βάφτισαν, μια που δεν τους ξαναείδα ποτέ. Δεν ξέρω τελικά γιατί κάποιοι άνθρωποι αναλαμβάνουν ευθύνες που δεν μπορούν να φανούν αντάξιοι των προσδοκιών ή τουλάχιστον μιας κάποιας προσπάθειάς τους.

Θυμάμαι ατέλειωτες γιορτές να περιμένω ένα τηλέφωνο ή μια απροειδοποίητη επίσκεψη. Μια επίσκεψη με μια αγκαλιά κι ένα δώρο. Παιδάκι ήμουν, περίμενα το δώρο μου, τη λαμπάδα μου και το αυγό μου. Κάθε χρόνο περίμενα. Κι έτσι πέρασαν πολλά χρόνια περιμένοντας κάθε γιορτή, Πάσχα, Χριστούγεννα, γενέθλια…. Περιμένοντας.

Μεγαλώνοντας ξέκοβα μέσα μου κάθε ενδεχόμενο ερχομού, όμως ένα μικρό κομμάτι της καρδιάς μου κάτι ακόμα περίμενε, σαν μια ελπίδα τελευταία. Μια τελευταία μικρή ελπίδα κάθε χρόνο. Τόσο μικρή, τόσο αχνή μα ικανή για να νιώθω βαθιά το αίσθημα της απογοήτευσης στο τέλος.

Την είχα τη λαμπάδα μου και το αυγό μου και τα δώρα μου και όλα. Πάντα οι γονείς φρόντιζαν γι αυτό άλλωστε. Κι όμως δεν ήταν το ίδιο. Δεν είχα νονούς. Η ουσία ήταν αυτή. Κι η απουσία τους κάθε Πάσχα γινόταν αβάσταχτη στην αναμονή του παιδικού μου εαυτού. Τα άλλα τα παιδάκια είχαν νονούς, ακόμα και η αδερφή μου. Κι αυτό πονούσε πολύ. Εγώ γιατί όχι; Τι τους είχα κάνει; Σε τι μπορεί να είχα φταίξει και αποφάσισαν μια μέρα να διαγράψουν την ύπαρξη μου από τη ζωή τους;

Χρόνια γυρνούσαν στο κεφάλι μου αυτά τα ερωτήματα χωρίς απαντήσεις. Θυμάμαι τους γονείς μου να μου λένε «..εμείς είμαστε εδώ, τίποτα μη σε νοιάζει, οι άνθρωποι ξεχνιούνται καμιά φορά…»

«Ξεχνιούνται»; Τι πάει να πει ξεχνάω το παιδί που ζήτησα να βαφτίσω, το πλάσμα που πήρα αγκαλιά, που έδωσα εγώ το όνομα του, που πηρά ρόλο σημαντικό για τη ζωή και την ανατροφή του… Πείτε μου καθαρά και ξάστερα... Ε δεν το δέχομαι λοιπόν αυτό και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία.

Ανωριμότητα και ανευθυνότητα, αυτά μάλιστα, υπάρχουν και φαίνονται πιο πειστικά ως απαντήσεις.

Κάπως έτσι λοιπόν κι εγώ, κάπου στην εφηβεία θυμάμαι, αποφάσισα να «ξεχαστώ». Σταμάτησα να περιμένω, έπαψα να ελπίζω για κάποιον υποτιθέμενο ερχομό και λυτρώθηκα. Δεν ζήλευα πια τα άλλα παιδάκια, χαιρόμουν που αυτά τουλάχιστον είχαν και δεν ένιωθαν όπως εγώ τότε.

Δεν μπόρεσαν; Δεν ήθελαν; Δεν κατάφεραν; Ποιος ξέρει… αλλά και δεν ήθελα να μάθω πλέον. Το αποτέλεσμα ήταν ένα και μ’ αυτό έμαθα να ζω. Ήταν και θα είναι απόντες γιατί έτσι το διάλεξαν εκείνοι, κι εγώ έπρεπε να το σεβαστώ. Ήμουν σε ηλικία που πια καταλάβαινα και έπρεπε να σεβαστώ την αδιαφορία τους. Με το ζόρι βλέπεις δε νοιάστηκε κανείς. Τέτοιους ανθρώπους δεν ήθελα στη ζωή μου κι αυτό το ήξερα ήδη καλά.

Και κάπου παρακάτω, απροσδόκητα και εντελώς αναπάντεχα στη ζωή μου μπήκαν δυο άνθρωποι που ανέλαβαν αυτό το ρόλο με αληθινή αγάπη και αφοσίωση. Με γέμισαν χαρά, όμορφες στιγμές και αναμνήσεις, δείχνοντάς μου πόσο πιο σημαντικό είναι το να σου αρέσει να βλέπεις τους άλλους να χαμογελούν. Να χαρίζεις την αγάπη σου χωρίς ανταλλάγματα, γιατί έτσι απλά σου περισσεύει γενναιόδωρα.

Οικογένεια, φίλοι, στήριγμα και τόσα άλλα σε δυο ανθρώπους που μου τους χρώσταγε η ζωή από πάντα. Τελικά έχει τον τρόπο της κι αυτή να διορθώνει τα λάθη της αργά ή γρήγορα με τρόπο μαγικό.

Ουσιαστικά τίποτα στο μονοπάτι της ζωής μας δεν είναι έτσι επειδή το δημιούργησαν οι τύποι, τα πρέπει, τα μη και τα δήθεν. Είναι έτσι επειδή εμείς το θελήσαμε, εμείς το προσπαθήσαμε κι εμείς το αποφασίσαμε.

Γι αυτό κι εγώ νιώθω και αποφασίζω πως όσες ζωές κι αν ζούσα εσάς θα διάλεγα γι αυτό το ρόλο. Νονοί μου σας ευχαριστώ και σας αγαπώ βαθιά κι αληθινά, όχι για τα υπέροχα δώρα σας, μα για την υπέροχη αγκαλιά σας!!!