ΑΚΟΜΑ ΖΩ ΜΗΧΑΝΙΚΑ...

Είναι πάλι από κείνες τις βραδιές που πετάγομαι στον ύπνο μου κι η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή, νομίζω πως θα ξεκολλήσει.

Θύμησες κατακλύζουν το μυαλό μου. Πόσος καιρός πέρασε από τότε που ήσουν εδώ δίπλα μου κι ένιωθα ασφαλής στην αγκαλιά σου; Πολύς...

Ξέρεις, πολλές φορές μετά τη φυγή σου νιώθω σαν γυάλινη. Σα να μην έχω υπόσταση. Σα να είμαι διάφανη κι εύθραυστη. Μόνο με μια καρδιά να χτυπά για να λέω ότι ζω. Ζω όμως; Χτυπάει η καρδιά μου κι εγώ απλά ζω μηχανικά.

Άντεξα πολύ. Άντεξα και δεν μου το 'χα. Πολέμησα εσένα, εσένα που τελικά ήσουν εχθρός μου. Πολέμησα τα λόγια σου που έπεφταν σαν καρφιά πάνω μου. Και τις μπάλωσα τις πληγές μου. Προχώρησε η ζωή μου.

Μα η ψυχή μου...

Ακόμα εκεί. Να περιμένει εσένα. Να περιμένει ένα σημάδι, ένα χέρι απλωμένο να την τραβήξει απ' το κενό που έχει πέσει. Μια υπόσχεση πως τίποτα δε θά 'ναι όπως παλιά, πως όλα άλλαξαν κι εσύ θα είσαι για πάντα εκεί δίπλα μου. Δίπλα μου και όχι απέναντί μου.

Μα εσύ όσο κι αν με πολεμάς, εγώ θα στέκομαι εκεί. Θα δέχομαι τα πυρά σου, μέχρι να σκοτωθώ.

Γιατί το ξέρω πως η μάχη είναι άνιση αλλά πάντα, σ'όλες τις ζωές που θα ζήσω, πάντα θα σε συγχωρώ...

⥢⥤

Πόσες φορές ταυτιστήκαμε με τους στίχους κάποιου τραγουδιού, πόσες φορές αισθανθήκαμε τη μελωδία να μας φέρνει δάκρια στα μάτια, τη φωνή του καλλιτέχνη να μιλάει στην καρδιά μας? Πόσες φορές φέραμε στο μυαλό μας τη δική μας ιστορία? Και αυτό το τραγούδι έγινε αμέσως το αγαπημένο μας. Το repeat μας. Κομμάτι της ζωή μας.

Σήμερα ακούμε και διαβάζουμε και ασθανόμαστε το τραγούδι "Πίσω" του Γιώργου Σαμπάνη, σε μουσική του ίδιου και στίχους Ελεάννας Βραχάλη. Παρακολουθήστε πιο κάτω ένα από τα πιο συγκινητικά video clips.

⥢⥤

Γιώργος Σαμπάνης «Πίσω»

Μόνο πληγές έχω στο στήθος,
εκεί που είχα μόνο καρδιά.
Η σχέση αυτή, άλυτος γρίφος,
κάθε σου λέξη, χίλια καρφιά·
και της σιωπής τα πουλιά
πέφτουν σε τοίχους κι αυτά φυλακισμένα,
ψάχνουν, αδιέξοδα πια,
τρόπο να βρουν για να φτάσουνε σ’ εσένα.

Ένας πόλεμος είσαι,
κι αγαπώ τον εχθρό·
μένω και πολεμάω
για να σκοτωθώ.
Ένας πόλεμος είσαι,
που έχω χάσει καιρό
μία άνιση μάχη,
μα δεν υποχωρώ.

Η ψυχή μου μένει πίσω,
μα η ζωή προχώρησε·
κι όποιος εαυτός γνωρίζω,
σε συγχώρεσε.
Η ψυχή μου μένει πίσω
και ας πάω μπροστά,
μοιάζει το κορμί μου άδειος δρόμος,
κι ούτε μια σκιά.
Ακόμα ζω.. Μηχανικά..

Νύχτες που πέφτω σαν αστέρι,
αυτοθυσία, για μια ευχή·
μόνο να μου απλώνες το χέρι
και να ορκιζόσουν μια νέα αρχή.
Σαν καταιγίδα μιλάς,
κι ας έχεις ήλιο ζεστό μέσα στο στόμα,
πόσα για σένα κρατάς,
σαν υποσχέσεις θαμμένες μες στο χώμα.