ΤΟ ΚΡΥΦΤΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Είναι ακόμα ένα βράδυ από εκείνα. Από εκείνα που ο ύπνος δεν μου κάνει την χάρη να με επισκεφτεί.

Δεν ξέρω αν φταίει η βροχή που χτυπάει ρυθμικά στο τζάμι μου, ή ο ήχος της τηλεόρασης που ακόμα παίζει στο σαλόνι. Δεν ξέρω αν φταίει το χαλασμένο φως στο διάδρομο που αναβοσβήσει συνέχεια ή οι ίδιες μου οι σκέψεις που δεν με αφήνουν να ηρεμίσω όταν κλείνω τα μάτια.

Όμως στην μια ακόμα αϋπνία μου, μου δίνεται η ευκαιρία να ψάξω, να βρω την ευτυχία. Εδώ… Απόψε. Ίσως καταφέρω να την καταλάβω επιτέλους. Όχι μόνο σαν έννοια και συναίσθημα.

Πολλές φορές έχω την εντύπωση πως μου κρύβεται. Σαν μικρό παιδάκι που θέλει να παίξουμε κρυφτό. Κι όταν με βλέπει να τρέχω συνεχώς και να κουράζομαι, όταν με βλέπει με αγωνία και λαχτάρα να την ψάχνω και να μην μπορώ με τίποτα να ανακαλύψω την κρυψώνα της, εκεί λίγο πριν το βάλω κάτω, εμφανίζεται.

Εμφανίζεται μέσα από πρόσωπα, από γεγονότα, από λεπτομέρειες. Από λεπτομέρειες τόσο μικρές, όπως για παράδειγμα μέσα από μια ηλιαχτίδα που θα τρυπώσει το πρωί από το πατζούρι να διώξει το σκοτάδι μου. Ή ακόμα και μέσα από ένα αγαπημένο τραγούδι στο ραδιόφωνο.

Εμφανίζεται, με ακουμπάει, με πλημμυρίζει μέχρι την ψυχή, και μετά πηγαίνει πάλι να κρυφτεί κάπου αλλού, βάζοντάς με στη διαδικασία να συνεχίσω ξανά το παιχνίδι της.

Σήμερα όμως, αισθάνομαι πως με λυπήθηκε. Ή μπορεί και να ένιωσε πως τελικά δεν έχω την δύναμη, την όρεξη, την αντοχή να μπω στη διαδικασία να την ψάξω. Και δεν με προκάλεσε. Πήγε στην κρυψώνα της, αλλά έμεινε εκεί αθόρυβα. Κι οι ώρες πέρασαν. Γραφείο, δουλειές, μαγείρεμα, τηλεφωνήματα, συζητήσεις, πληρωμές, συναντήσεις. Πουθενά, ούτε στην παραμικρή λεπτομέρεια. Κι ο ήλιος έδυσε. Κι η ευτυχία πουθενά.

Όμως τώρα, τώρα που σώπασαν τα πάντα και η νύχτα κάνει παρέα στις σκέψεις μου, τώρα που τη γέλασα μη αναζητώντας την, θα πλησιάσω αθόρυβα σε όλα τα πιθανά σημεία της. Και τι έκπληξη θα της κάνω, όταν τη βρω! Τι έκπληξη θα κάνω ακόμα και σε μένα!

Χθες ήρθε σε μια ταινία που έβαλα να δω. Ανέβηκε σαν κόμπος μέχρι το στήθος όταν έπεφταν οι τίτλοι τέλους, και κύλησε μετά καβάλα σε ένα δάκρυ χαράς.

Σήμερα; Σήμερα θα την προλάβω εγώ. Απλά χαμογελώντας.. Απλά χαμογελώντας της! Μα να… εμφανίστηκε πριν καν ακόμα κάνω τη σκέψη πράξη!