ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΑΠΗ ΕΚΕΙ ΕΞΩ?

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν η εποχή που ζούμε προσφέρεται, εκτός των άλλων, και στο να αγαπηθούμε. Κι εννοώ αληθινά.

Είμαι από τα άτομα που έζησα τη μεταβατική περίοδο από το «πάμε για ένα καφεδάκι να πούμε τα νέα μας» στο «θα τα πούμε στο φέισμπουκ». Κι εκεί ανάμεσα, ένα τεράστιο κενό που εγώ προσπαθώ ακόμα να ισορροπήσω, για να ανταπεξέλθω στα νέα δεδομένα.

Κι ενώ την μεταβατική περίοδο την πέρασα λίγο πιο εύκολα από τους γονείς μας, οι οποίοι ακόμα προσπαθούν να βάλουν το password σε κάποια e-εφαρμογή, βλέπω με πόση ευκολία ένα παιδάκι 4 ετών χειρίζεται το τάμπλετ, βγάζει σέλφι και βρίσκει τραγούδι στο γιουτιούμπ. Σ’ αυτό το ενδιάμεσο κενό, μπορείς να βρεις την αγάπη?

Όσο δυσκολεύουν οι αληθινές σχέσεις λόγω των σόσιαλ και όλων των ειδών των διαδικτυακών εφαρμογών, τόσο προβληματίζομαι για την αληθινή και ουσιαστική αγάπη. Αυτή που μερικοί από εμάς προλάβαμε και ζήσαμε στα αθώα μας χρόνια. Γιατί κακά τα ψέματα, αν δεν την είχαμε προλάβει, ούτε θα την μνημονεύαμε, ούτε θα την αναζητούσαμε. Το βλέπω σε κάποιους φίλους που απέχουν πολύ από τα πρώτα –άντα, και δεν δυσκολεύονται στο να δημιουργήσουν σχέσεις που θα ξεκινήσουν από ένα «λαικ», το οποίο θα γίνει καρδούλα και μετά μπλοκ. Αυτές είναι οι σχέσεις τους. Αυτή είναι η εποχή μας.

Πώς λοιπόν εγώ που έχω περάσει ατέλειωτες ώρες στην αγκαλιά κάποιας φίλης κλαίγοντας, που έχω νιώσει το χάδι της παρηγοριάς, που έχω ακούσει το γέλιο μου να ενώνεται με το δικό της, να μπορέσω να στείλω τα νέα μου περιμένοντας απλά το «διαβάστηκε»?

Και πώς λοιπόν εγώ που σε έναν έρωτα, έχω νιώσει το άγγιγμα, το μούδιασμα, το τρέμουλο της πρώτης συνάντησης, την αγωνία του να γνωρίσουμε τον άλλο μέσα από την κάθε μας συνάντηση, τα μεταμεσονύχτια τηλεφωνήματα που συνήθως κρατούσαν ως το ξημέρωμα και την αγκαλιά της επανασύνδεσης, να μπορέσω να μπω στη διαδικασία του λαικ και της καρδούλας?

Και πες πως μπήκα, γιατί είπαμε, προσαρμόζομαι σχετικά εύκολα, έχει μήπως κάποιο manual για τη σωστή χρήση τους από δω και πέρα?

Γιατί δυστυχώς αυτό που βλέπω τριγύρω, είναι κυρίως συμβιβασμός και ευκολία. Υπάρχει τόση προσφορά πλέον, που γιατί να μπει ο άλλος στη διαδικασία «κυνηγιού», στη διαδικασία να κερδίσει τον άλλο, στη διαδικασία αγάπης και λουλουδιών?

Όταν κορίτσια που από πολύ μικρά πλέον, υπερπροβάλλονται σε φέισμπουκ και ίνσταγκραμ, έτοιμες να τα δώσουν όλα σε όλους, και περιέργως ολόιδιες μεταξύ τους (σίγουρα υπάρχει κάποιο manual και σ’ αυτό!). Οπότε, εφόσον με ένα κλικ βλέπεις τα πάντα τους, γιατί να μπεις στη διαδικασία να πλησιάσεις το «κορίτσι της διπλανής πόρτας»? Άσε την αυτήν, δυσκολάκι, θα την βρεις αργότερα...

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το άλλο φύλλο βέβαια.

Και ξαναρωτάω. Υπάρχει αγάπη εκεί έξω? Ή ζω με μια μάταια ελπίδα πως υπάρχουν και άλλοι σαν εμένα? Που έχουν μάθει να αγαπούν αληθινά, να επικοινωνούν πραγματικά και να προσφέρουν μια ζεστή αγκαλιά αντί καρδούλας?

Γιατί, όχι, δεν θέλω τις καρδούλες σας. Θέλω την αγκαλιά σας, την παρηγοριά σας, το χαμόγελό σας, την παρουσία σας. Να μαθαίνω και να ζω μαζί σας τα νέα σας, κι όχι να περιμένω πάνω από μια οθόνη πότε κάποιο σας ποστ θα μαρτυρήσει τι συμβαίνει στη ζωή σας. Είναι τόσα πολλά αυτά που έχω να προσφέρω που δεν μπορώ να σας τα στείλω με μια χαμογελαστή μου σέλφι. Είναι τόσες μοναξιές που θέλουν να μεταμορφωθούν σε παρέα, που δεν μπορούν να ζητηθούν από ένα μήνυμα. Είναι τόσες στιγμές που περιμένουν να τις ζήσουμε μαζί, που όσες καρδούλες κι αν βάλουμε, δεν θα συμβεί ποτέ.

- Μου λείπεις. – καρδούλα.
- Σ’ αγαπω. – καρδούλα.
- Φομάμαι. – καρδούλα.