ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΞΕΝΕΡΩΣΕΙ ΜΙΑ ΞΕΝΕΡΩΤΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Κι εκεί που νομίζεις πως τον έχεις βρει, αυτόν εκεί τον ένα, αυτόν που μόνο με τη σκέψη του μουδιάζεις, αυτόν που ανυπομονείς τόσο να τον ξαναδείς, τσουπ η πρώτη ξενέρα. Τεράστιο γκαπ επικοινωνίας. Ή για να το πω πιο σωστά: ξενέρωτη επικοινωνία, αδιάφορη, σχεδόν μηδαμινή.

Τον γνώρισες, μιλήσατε, νιώσατε τη χημεία μεταξύ σας από το πρώτο δευτερόλεπτο. Επιτέλους νέος έρωτας! Κι όταν τελειώνει η πρώτη συνάντηση, ξεκινάει η ατελείωτη επικοινωνία σας μέχρι την επόμενη φορά. Ή έτσι ελπίζεις τελοσπάντων. Έλα όμως που η επικοινωνία είναι λες κι ανεβαίνει αμάξι χαλασμένο σε ανηφόρα. Μια κίνηση μπρος, τρεις πίσω. Κι είσαι εσύ εκείνη που το σπρώχνεις. Με όρεξη αρχικά, ξεκούραστη κι ενθουσιασμένη. Αλλά οι μέρες περνούν χωρίς ξεκάθαρο επόμενο βήμα.

Κι αρχίζεις να κουράζεσαι, παθαίνεις τον πρώτο πανικό που πυροδοτεί τη συνάντηση φιλενάδων. Ατέλειωτα σενάρια του τι μπορεί να συμβαίνει. Αναλύσεις μέχρι και για την τελεία που έβαλε ή δεν έβαλε στο μήνυμά του. Μήπως δεν θέλει? Μήπως δεν του αρέσεις τελικά? Μήπως απλά ο γλυκούλης δεν ξέρει να γράφει μήνυμα? Και το αμαξάκι γιατί δεν ανεβαίνει?

Κι ω ναι! Έρχεται επιτέλους η δεύτερη συνάντηση, που πάντα είναι και η πιο σημαντική για το τι γίνεται μεταξύ σας. Κι όλα υπέροχα τελικά. Κατηφόρα και ταχύτητα. Σε θέλει, είναι φανερό. Λιγομίλητος, αλλά εκφραστικός. Και ξεκάθαρος μετά από χίλια ζόρια, αλλά εντάξει, ανακουφίζεσαι. Τώρα όλα πάνε καλύτερα, ελπίζεις. Κι όταν επιστρέφεις σπίτι, να 'τος πάλι ο ανήφορος, το αμάξι να μαρσάρει ξανά με δυσκολία. Πόσο μάλλον να πάει μπροστά. Αλλά επιμένεις. Του στέλνεις κι απαντάει φατσούλα στην καλύτερη, «χαχα καλό» στη χειρότερη. Τι «χαχα καλό», γλυκέ μου… Θα με τρελάνεις.

Τελικά αυτό συμβαίνει είναι πολύ απλό: δεν το ‘χει και πολύ στο μπούρου-μπούρου! Κι εκεί μπορεί να χαθεί το παιχνίδι. Θα μου πεις, το πρόβλημα θα μπορούσε να ήταν πολύ χειρότερο, όπως το να μη σε θέλει καν για παράδειγμα. Όντως, αλλά το να σε θέλει και να μη μπορεί να στο δείξει, να στο εκφράσει, αντέχεται? Πάλι παθαίνεις μια τρέλα όσο να’ ναι. Κι όταν μεταξύ σας υπάρχει και κάποια χιλιομετρική απόσταση που δεν σας επιτρέπει να βρίσκεστε συχνά για να εμφανίζονται οι κατηφόρες και να σώζουν την κατάσταση, δυστυχώς η μαγεία σιγά σιγά χάνεται. Κι ας μην σου αναφέρω φυσικά όταν θα αρχίσουν τα δυνατά συναισθήματα, τα οποία εσύ θα εκφράζεις ενώ εκείνος όχι, πόσες ανηφόρες θα βρεθούν μπροστά ακόμα.

Γιατί κακά τα ψέματα, μια σχέση θέλει και λίγο το παραμύθι της. Το παιχνίδι της. Την τσαχπινιά της. Να τον κρατάς τον άλλο και τις ώρες που δεν είστε μαζί. Να παίζει η φαντασία μπάλα, ώστε να ανυπομονεί για την επόμενη συνάντησή σας (για να μπει και κανένα γκολ!!). Να είσαι κι εσύ σε εκγρήγορση, να μην κουράζεσαι, να μη βαριέσαι. Και φυσικά, να μην τα αναζητάς αλλού! Να είστε κι οι δυο σ' αυτό. Δυο δυνάμεις μπροστά σε οποιαδήποτε ανηφόρα.

Να δώσεις κι άλλη ευκαιρία? Να δώσεις. Να του το πεις μεταξύ αστείου και σοβαρού? Πες του το, αλλά αν σου απαντήσει πάλι κανένα «χαχα πλάκα έχεις» κι ως εκεί, πόσο να αντέξεις η γυναίκα? Ξενερώνεις κι εσύ. Κουράζεσαι. Και πλάκα δεν έχει, πώς να το κάνουμε. Κι αν το αμαξάκι το προσπεράσει κάποιο άλλο καινούριο και σε βρει εκεί στη γωνία κουρασμένη, ξέρεις ποια θα είναι η κατάληξη της ιστορίας, ε?