ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΣΕ ΒΓΑΛΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΟΥ

Σήμερα θα σε βγάλω από την καθημερινότητά μου.

Όχι από τη ζωή μου, αυτό ξέρω πως δεν γίνεται. Ίσως αυτό να έκανα λάθος τόσο καιρό και να μην μπορούσα να ξεφύγω από εσένα. Γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που σκέφτομαι να φύγω. Είναι αμέτρητες οι φορές. Και οι προσπάθειες. Όσα αμέτρητα είναι και τα πισωγυρίσματα.

Και πάντα τα έβαζα με τον εαυτό μου γι αυτό. Πόσο αδύναμη μπορεί να ήμουν. Που δεν μπορούσα να σου βάλω μια τελεία και να συνεχίσω την ζωή μου χωρίς να υπάρχεις εκεί. Να ξαναγίνω ευτυχισμένη. Να βρω άλλα άτομα, άλλα ενδιαφέροντα. Διαφορετικά από όλα αυτά που είχαν σχέση με σένα, που με έκαναν να νιώθω πιο κοντά σου. Να ξυπνάω το πρωί και να μη σε ψάχνω. Να μην περιμένω μήνυμά σου. Να μην είσαι η αγωνία μου. Να μην είσαι η λαχτάρα μου. Να μην είσαι το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι και το τελευταίο πριν κοιμηθώ. Να μην νιώθω την ανάγκη να σε βλέπω, να σε αγγίζω, να σε νιώθω.

Σήμερα θα σε βγάλω από την καθημερινότητά μου. Όχι γιατί δεν σ’ αγαπώ. Γιατί η αγάπη δεν ξεριζώνεται. Μπορεί να κλειστεί σε ένα μπαούλο και να ξεχαστεί, αλλά πάντα θα υπάρχει εκεί. Γιατί η αγάπη δεν είναι μηχανή να της κλείσω απλά το κουμπί και να σβήσει. Καλά θα ήταν και για εμένα και για εσένα, αλλά αυτό δεν γίνεται. Οπότε δεν είναι πως δεν σ’ αγαπώ άλλο. Αλλά μάλλον γιατί σ’ αγαπώ τόσο. Τόσο που δεν πάει άλλο. Τόσο που σχεδόν πονάει. Σ’ αγαπάω λοιπόν. Κι εγώ ψέματα δεν είπα ποτέ γι αυτό. Κι ούτε τώρα θα πω. Ίσα ίσα, τώρα θα δεις την πιο αληθινή μεριά του εαυτού μου. Και σήμερα θα ακούσεις όλα αυτά που τόσο καιρό ντρεπόμουν ή φοβόμουν να σου πω.

Σήμερα θα σε δω για τελευταία φορά. Θα φορέσω τα καινούρια μου ρούχα, θα φτιάξω όμορφα τα μαλλιά μου, θα κλείσω σε ένα πολύχρωμο περιτύλιγμα σαν δώρο την καρδιά μου, και θα έρθω να σε βρω. Με ένα μεγάλο χαμόγελο και μια μεγάλη αγκαλιά όταν σε αντικρύσω. Αυτή να είναι η τελευταία εικόνα σου από εμένα, έτσι να με θυμάσαι. Και ορκίζομαι πως μέχρι το τέλος αυτής μας της συνάντησης, θα προσπαθήσω να τα κρατήσω. Μη με κάνεις να τα πνίξω σε κάποιο δάκρυ, σε παρακαλώ.

Σήμερα θα σε βγάλω από την καθημερινότητά μου. Σήμερα δεν θα με σταματήσει ο φόβος της αντίδρασής σου. Θα σου πω όλο αυτόν τον καιρό τι με ενοχλούσε. Τι ήξερα και τι έκανα πως δεν ξέρω. Τι με υποβίβαζε. Τι με πλήγωνε. Τι με τρέλαινε. Τι με θύμωνε. Με τι με έπιανε το παράπονο. Με τι σιωπούσα. Αλλά και τι με κάνει να σε αγαπώ τόσο ακόμα.

Κι ίσως ανακουφιστείς. Γιατί ξέρω πως κι εσύ δεν έχεις καταφέρει να με βγάλεις από την καθημερινότητά σου. Αλλά η συμπεριφορά σου εδώ και καιρό, δείχνει πως το θες. Πως προσπαθείς. Ίσως και να έχεις κάτι άλλο στη ζωή σου να σε γεμίζει. Φαίνεται στο βλέμμα σου πως δεν νιώθεις όπως ένιωθες, και δεν μπορώ να σου θυμώσω γι αυτό πια. Προσπάθησα μήπως το αλλάξω, επέμεινα, έκρυψα τις πληγές που μου άνοιγες, αλλά πλέον δεν έχει νόημα. Με το ζόρι δεν έχει αξία. Δεν σε κάνω πλέον ευτυχισμένο. Και δεν γίνομαι κι εγώ. Και το να υπάρχω εκεί απλά γιατί δεν μπορεί κάποιος μας να το σταματήσει, πονάει πιο πολύ.

Σήμερα θα σε βγάλω από την καθημερινότητά μου. Και βγω κι εγώ από τη δική σου. Στην αρχή, θα μου λείψεις αφόρητα. Θα σε αναζητώ μέσα μου, ειδικά στην αρχή. Θα θέλω να σου τηλεφωνήσω, να ακούσω τη φωνή σου. Και θα σ’ αγαπώ.

Αν και πάντα θα σε αγαπώ, το ξέρεις. Το αισθάνεσαι. Γι αυτό είσαι ακόμα εδώ, ακόμα κι έτσι. Σου υπόσχομαι πως δεν θα πάψω ποτέ, ούτε να σ’ αγαπώ, ούτε να σε νοιάζομαι. Αλλά από σήμερα, δεν θα με ακούς τόσο συχνά. Ούτε θα λαμβάνεις νέα μου. Θα είμαι καλά, αλλά από μακριά. Από σήμερα θα προσπαθήσω να βρω τον εαυτό μου. Να πατήσω γερά στα πόδια μου. Να ανακαλύψω μόνη μου όλα αυτά που πραγματικά αξίζω, χωρίς να αποζητώ μια δική σου επιβεβαίωση. Από σήμερα, θα ζήσω για εμένα, έχοντας σκοπό εμένα. Ελεύθερη από τη σκέψη σου, ελεύθερη από κάθε τι που με κρατούσε δεμένη κοντά σου, σε μια κατάσταση που έμενε στάσιμη και άφηνε μόνο πόνο.

Γιατί σήμερα… σήμερα θα σε βγάλω από την καθημερινότητά μου.