Η ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ, ΚΟΜΜΑΤΙ ΑΠ' ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ

Είσαι η αδερφή μου, το άλλο μου μισό. Δεν στο είπα ποτέ ε; Σ αγαπώ πολύ, πάντα σ’ αγαπούσα πολύ. Πολύ πριν γεννηθείς, σε είχα ονειρευτεί, σε ζητούσα επίμονα από τους γονείς μας.

Είχα περάσει αρκετά χρόνια μόνος, πήρα πολλή αγάπη και είχα όλη την προσοχή. Με κούρασε όμως αυτή η «μοναξιά» ήθελα όλα αυτά να τα μοιραστώ. Μόνο μαζί σου όμως.

Σε ζητούσα καθημερινά πιο έντονα, πιο απαιτητικά. Μέχρι που ήρθε η στιγμή να μου ανακοινώσουν πως η επιθυμία μου θα γίνει πραγματικότητα. «Έρχεται το αδερφάκι σου», μου είπαν κι εγώ τρελάθηκα από τη χαρά μου.

Είχα κρυφή επιθυμία για αγοράκι θυμάμαι, έτσι… να μπορώ να παίζω μαζί του και να μοιράζομαι τα παιχνίδια μου. Μέτα από λίγο καιρό έμαθα πως ήσουν κοριτσάκι. Δεν με πείραξε πολύ, απλά βιαζόμουν να έρθεις. Μετρούσα τις μέρες μία-μία, οι εβδομάδες δεν περνούσαν κι ας μη μιλήσω για τους μήνες καλύτερα… Αιώνες ατέλειωτοι και βασανιστικοί μέχρι τον ερχομό σου.

Ήρθες όμως και ήρθες την ημέρα των γενεθλίων μου. Σαν ένα δώρο, διάλεξες την καλύτερη μου μέρα για τον ερχομό σου. Μα πως το έκαναν αυτό οι γονείς μας αναρωτιέμαι…;;; Έκαναν τη δική μου μέρα, δική μας. Γενέθλια μαζί. Εγώ και η αδερφή μου ίδια μέρα γενέθλια. Απίστευτο και υπέροχο συνάμα.

Ήμουν ο μεγάλος σου αδερφός, σε πρόσεχα και σ’ αγαπούσα πολύ. Ο καιρός περνούσε και είχες τραβήξει όλη την προσοχή πάνω σου. Όλοι ασχολιόντουσαν μαζί σου και κυρίως η μαμά μας. Άρχισε να μη μου αρέσει και πολύ αυτό, ίσως και να σε ζήλευα λίγο. Μα είχα δίκιο. Εσένα δε σε μάλωναν ποτέ, είχες δίκιο πάντα εσύ κι εγώ άδικο.

«Ίσως να μην ήταν και τόσο καλή ιδέα να θέλω αδερφάκι τελικά», σκέφτηκα πολλές φορές από μέσα μου θυμωμένος. Μα σε αγαπούσα κι όλας, το ήξερα καλά και το ένιωθα. Ήσουν η μικρή μου αδερφή, ντροπή μου που σκεφτόμουν τέτοια πράγματα.

Πφφ δεν ήξερα τι ήθελα. Βασικά ήξερα, να μη μου ταράζεις την ησυχία μου και να μη νιώθω την «απειλή» σου στην διεκδίκηση της αγάπης γύρω μας. Ναι, αυτά ακριβώς ήθελα.

Ήμουν κι εγώ μικρός… πού να καταλάβω και τι να εξηγήσω από τις αλλαγές γύρω μου και μέσα μου. Τα χρόνια περνούσαν, μεγάλωνα κι εγώ, μεγάλωνες κι εσύ και το χάσμα ανάμεσά μας έμοιαζε αγεφύρωτο. Διαφορά ηλικίας, φύλου, απόψεων και συμπεριφορών έκαναν δύσκολη την πολλή συναναστροφή και παρέα μεταξύ μας. Κι όμως το ήξερες καταβάθος πως σ’ αγαπούσα πολύ, όπως κι εσύ αντίστοιχα εμένα. Κι ας μη το αφήναμε να φανεί προς τα έξω.

Ήσουν η μικρή μου αδελφή και μέσα μου, σου συγχωρούσα τα πάντα. Κάθε μέρα σε αγαπούσα πιο πολύ κι ας μη το καταλάβαινες ποτέ. Η σχέση μας πέρασε από σαράντα κύματα, δυσκολίες, όμορφες στιγμές, τσακωμούς, αγάπες και γέλια μέχρι δακρίων. Δοκιμασίες πολλές για να φτάσουμε να έχουμε μόνο αγάπη, μόνο δάκρια χαράς. Να λέει ό ένας στον άλλο σ’ αγαπώ χωρίς εγωισμούς και να είμαστε ενωμένοι σαν μια γροθιά.

Τελικά ήμασταν ίδιοι, τόσο ίδιοι που ο ένας δεν άντεχε τον άλλο, δηλαδή τον εαυτό του. Αυτή ήταν η αχίλλειος πτέρνα μας και τελικά τη μετατρέψαμε στο μεγαλύτερο ατού της σχέση μας. Οικογένεια ενωμένη, ποτέ νικημένη, και πια το ξέρουμε καλά.

Δεν μπορώ να φανταστώ ούτε μια μέρα μου χωρίς εσένα πλέον. Θα έδινα και τη ζωή μου αν χρειαζόταν για να είσαι καλά. Να σε νιώθω χαμογελαστή κι ευτυχισμένη. Και ξέρεις γιατί; Γιατί είσαι το άλλο μου μισό, αυτή που πια μ’ ακούει, με φροντίζει, με νοιάζεται και με στηρίζει. Γιατί είσαι η καλύτερη μου φίλη, ο πιο δικός μου άνθρωπος και το πιο όμορφο δώρο γενεθλίων που είχα ποτέ.

Εκείνα τα γενέθλια δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Ένα δώρο ζωής μέσα στη αγκαλιά μου κι ένα χέρι που θέλω για πάντα να σφίγγει το δικό μου.

Γιατί πια, η μικρή αδερφή προσέχει τον μεγάλο κι εκείνος θα είναι ο πιο δικός της φύλακας άγγελος της.