ΝΑ ΜΑΣ ΜΙΛΑΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

Ουδείς άσφαλτος, είπε κάποτε –μεταξύ άλλων πολλών- μια τραγουδίστρια και γελούσαμε. Θα ξεκινήσω έτσι λοιπόν, κάνοντας λίγο πλάκα για να φτάσω στο σημείο να μιλήσω για τα ελαττώματα. Τα ανθρώπινα ελαττώματα. Αυτά που έχουμε όλοι μας, ανεξαρτήτου φύλλου, ηλικίας, οικονομικής ή επαγγελματικής κατάστασης, σπουδών και ποιότητας ζωής.

Ο άνθρωπος δεν είναι ένα τέλειο πλάσμα. Μπορεί να γεννιέται γλυκούλης και αθώος, αλλά από εκεί και πέρα η ζωή του και τα μονοπάτια αυτής, μαζί με τις δικές του επιλογές, τον οδηγούν σε καταστάσεις από τις οποίες χαρακτηρίζεται.

Αυτός είναι κι ο λόγος μάλιστα, πως πλαστήκαμε ίδιοι, αλλά στην πραγματικότητα δεν είμαστε. Ο καθένας μας έχει διαφορετικό χαρακτήρα, ακόμα κι αν μεγαλώνουμε μαζί. Όπως επίσης, κι ο καθένας μας έχει πολλά και διαφορετικά ελαττώματα. Μερικά πολύ απλά, μερικά πιο σοβαρά και πιο άσχημα, που μπορεί να επηρεάσουν, ακόμα και να καταστρέψουν τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Να παρεξηγηθούμε, να μείνουμε στο περιθώριο.

Τα ελαττώματα βέβαια είναι δύσκολο να τα καταλάβουμε, κι ακόμα πιο δύσκολο να τα διορθώσουμε. Όχι όμως αδύνατο.

Να μας μιλάτε γι αυτά. Να μας τα επισημαίνετε. Για να τα έχουμε, προφανώς δεν τα έχουμε καταλάβει. Ή ίσως δεν έχουμε βρει τον τρόπο να τα διορθώσουμε. Εσείς που μας ζείτε, εσείς είστε κι εκείνοι που μπορείτε να βοηθήσετε. Μπορεί να ζοριστούμε λίγο στο άκουσμα, να βγει λίγο ο εγωισμός μπροστά, του στυλ «ποιος είσαι εσύ για να με κρίνεις?», αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς. Τα λόγια θα περάσουν ακριβώς στο κέντρο του προβλήματος και θα προσπαθήσουμε να το διορθώσουμε.

Οι αγαπημένοι μας έχουν έναν τέτοιο ρόλο στη ζωή μας. Να μας λένε και τα άσχημα κατάμουτρα. Με σκοπό πάντα να διορθωθούμε κι όχι να μας προσβάλλουν. Να μην τα μπερδεύουμε αυτά! Από αυτούς χρειάζεται το κατάλληλο timing για να μπορέσει να περάσει πιο εύκολα σε εμάς η συμβουλή τους, κι από εμάς χρειάζεται η ανάγκη καλυτέρευσης. Να είμαστε ανοιχτοί να ακούσουμε, να συζητήσουμε, να προσπαθήσουμε, να διορθώσουμε.

Μερικά ελαττώματα είναι εύκολο να διορθωθούν, είναι μικρά, ίσως ανούσια. Κάποια όμως πιο σημαντικά που μπορεί να επηρεάσουν άσχημα τους γύρω μας, είναι συνήθως κι αυτά που πιο δύσκολα διορθώνονται. Πάντα θα έχουμε ελαττώματα, όσο μεγαλώνουμε και πιο πολλά. Ίσως διαφορετικά, μιας και πάντα διορθωνόμαστε, αλλά ποτέ τέλειοι. Και το μόνο που χρειάζεται καμιά φορά, είναι ένα μικρό σπρώξιμο από εσάς.

Όλες αυτές οι σκέψεις ξεκίνησαν, όταν πρόσφατα ένας καλός μου φίλος, θέλησε να μου επισημάνει ένα συγκεκριμένο λάθος που έκανα στην αντιμετώπιση μιας κατάστασης. Εμένα μου φάνηκε αδιάφορο και ανούσιο. Δεν θεωρούσα πως κάτι σαν κι αυτό, θα έφτανε σε σημείο να με χαρακτηρίσει. Και αντέδρασα κάπως απότομα. Ένιωσα πως πρέπει να αμυνθώ, αντί να κοιτάξω και να σκεφτώ βαθύτερα τα λεγόμενά του. Σωστός ή όχι, για να είχε σκεφτεί εκείνος κάτι τέτοιο, σήμαινε πως κι άλλοι θα το είχαν σκεφτεί και μάλιστα αν δεν με γνωρίζουν τόσο καλά όσο εκείνος, θα έχω παρεξηγηθεί.

Τελικά έφτασα στο συμπέρασμα… Λίγος χρόνος σκέψης με τον εαυτό μας μόνο, και τα λόγια των αγαπημένων μας αρχίζουν να μοιάζουν βάλσαμο για την ψυχή. Το καλό μας θέλουν. Και μόνο.

Τώρα αν διόρθωσα το ελάττωμά μου εκείνο? Χμμμ… Προσπάθησα πάντως!