ΟΤΑΝ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΜΕΤΡΙΕΤΑΙ ΣΕ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ

«Απόσταση», πόσο με τρομάζει αυτή η λέξη. Ειδικά όταν ακολουθεί τη λέξη «σχέση». Φοβάμαι, τρέμω να την ξεστομίσω. Και ξέρεις γιατί; Γιατί μου λείπεις, γιατί σ’ αγαπώ. Γιατί δεν μπορώ να τρέχω στην αγκαλιά σου όταν θέλω να σε νιώσω, να πλέκω τα δάχτυλα μου στα δικά σου και να σου λέω δεν θα σ’ αφήσω ποτέ.

Οι συνθήκες τα έφεραν έτσι να πρέπει για αρκετό διάστημα να σε έχω σε δόσεις που όμως αυτές δεν μου είναι καθόλου αρκετές. Μικρές δόσεις από σένα, σαν μικρές ανάσες μέσα στον καθημερινό πνιγμό της «μοναξιάς» μου.

Κάθε φορά που φεύγεις σκίζεται η καρδιά μου. Τα μέσα μου ουρλιάζουν από το πόνο της απουσίας σου. Θα ξανάρθεις, μα μέχρι τότε ποιος αντέχει να τρέχει να κυνηγάει τις μέρες που φεύγουν τόσο αδιάφορα ξυστά μου. Περνάνε, μα δεν με ακουμπάνε. Ζω μηχανικά περιμένοντας. Τόσο υπερβολικό, μα τόσο αληθινό.

Δεν έχω νιώσει ποτέ έτσι στο παρελθόν, τόσο γεμάτο το μέσα μου από έρωτα κι αγάπη, από ανάγκη για φροντίδα και εξάρτηση. Εξάρτηση από σένα, από το χαμόγελο σου και το βελούδινο άγγιγμά σου. Αυτό το απαλό σου χάδι που φτάνει μέχρι βαθιά στην πληγωμένη μου καρδιά.

Το σώμα μου γυμνό από την αγκαλιά σου την ώρα που πλαγιάζω στα κρύα σεντόνια που μυρίζουν μοναξιά. Σηκώνομαι τα βράδια που δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατί μου λείπεις. Σηκώνομαι και παίρνω την μπλούζα που έβγαλες λίγο πριν φύγεις, την παίρνω αγκαλιά και ανασαίνω το άρωμα σου. Χαμογελώ γλυκά σου λέω σ’ αγαπώ και κοιμάμαι σα να είσαι εδώ.

Ξέρω, σε λίγες μέρες θα είσαι πάλι εδώ, όμως αυτή η σκέψη δεν μπορεί να με ηρεμήσει. Σε θέλω εδώ, τώρα και κάθε τώρα. Δεν θέλω να χάνω στιγμές μακριά σου, δεν θέλω να ξυπνάω μακριά σου, να ζω μετρώντας μέρες να σε ξαναδώ. Δεν είναι στο χέρι μας ακόμα. Όμως δεν θέλω.

Εσένα θέλω, μόνο εσένα, εδώ, να σε φιλώ και να βγαίνουμε βόλτες στους δρόμους χέρι-χέρι, να σ’ έχω αγκαλιά, να σου γκρινιάζω και μετά να σου χαμογελάω. Να σου λέω σ’ αγαπάω και με πάθος να σε φιλάω μέχρι να ματώσουν τα χείλη μας.

Να βλέπουμε τις ταινίες μας και να τρώω απ το πιάτο σου στα κλεφτά. Να κάνουμε ταξίδια και να ακούμε τα αγαπημένα μας τραγούδια παρέα. Αυτή η παρέα σου, η καλύτερη μου συντροφιά στον κόσμο μου όλο. Αυτό αναζητάω στην καθημερινότητα μου όσο λείπεις μακριά μου, την παρεούλα μου, την παρεούλα μας, εσένα.

Σχέση από απόσταση, λέει, το ονομάζουν όλο αυτό. Πως μπλέξαμε με δαύτο, ούτε που το κατάλαβα. Μα ξέρω πως νιώθεις κι εσύ το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι κάθε φορά που ετοιμάζεσαι να φύγεις. Πνίγεις τα δάκρυά σου πίσω απ’ το γλυκό χαμόγελο σου. Κι αυτό μου φτάνει. Μου φτάνει που δυναμώνει η σχέση μας με την απόσταση και όχι η απόσταση στη σχέση μας. Που καμία απόσταση δεν μπορεί να σβήσει το όνειρο που φτιάξαμε εσύ κι εγώ. Γιατί ακόμα είναι καυτό, σαν πύρινη λάβα όπως τα σώματα μας όταν ανταμώνουν.

Εσύ εκεί, εγώ εδώ και η αγάπη μας «αερογέφυρα» να συναντιούνται οι σκέψεις μας όταν βγαίνουν σαν αλήτισσες σεργιάνι. Αχ και να ‘ταν η απόσταση τσιγάρο, να το ανάψω και να το ρουφήξω μονομιάς. Να κάψω ένα-ένα τα χιλιόμετρα που σε κρατάνε μακριά μου. Κάθε ένα από αυτά που καταριέμαι από τα βάθη της καρδιάς μου και να σε φέρω εδώ να μη μου φύγεις ποτέ-ποτέ ξανά. Τ’ ακούς; Να σε κλείσω σε μια πελώρια αγκαλιά να σε φυλάω μόνο για μένα, μόνο για μας.

Ακούς; Εδώ μαζί μού. ΕΔΩ.