ΟΙ 4 ΜΟΥ ΤΟΙΧΟΙ, ΤΟ ΦΡΟΥΡΙΟ ΜΟΥ!

Η στιγμή που κλείνει η πόρτα του δωματίου μου. Αυτή η ιερή στιγμή που τους αφήνω όλους κι όλα έξω. Κλείνω τα μάτια 3 δευτερόλεπτα. Ησυχάζει το βουητό της ημέρας από τα αυτιά μου. Χαλαρώνουν οι χτύποι της καρδιάς μου. Και ξαφνικά όταν τα ξανανοίγω, οι τέσσερίς μου τοίχοι, έχουν μετατραπεί στο φρούριό μου.

Ένταση, άγχος, τρέξιμο, αγωνίες, προθεσμίες, διαπληκτισμοί, είτε είναι η ρουτίνα της καθημερινότητας, είτε η έκπληξη της ημέρας, σαν να μπαίνουν σε κατάσταση mute όταν επιτέλους σαν τρελή θα ψάξω τα κλειδιά του σπιτιού μου στην τσάντα. Ένα βήμα, μια στιγμή, πριν μπω στο ησυχαστήριό μου.

Θυμάμαι μικρότερη, τη θέση του σπιτιού, την είχε το δωμάτιό μου. Μικρό, ζεστό, ασφαλές. Μακριά από σχολεία, μαλώματα, χτυποκάρδια, διαγωνίσματα, απογοητεύσεις, γονείς κι αδέρφια (για λίγο). Για λίγο, έστω για τόσο λίγο. Κάτι που αποζητούσα όλη μέρα χωρίς να το καταλαβαίνω. Ασυναίσθητα. Να γυρίσω σπίτι, να παρατήσω τσάντα και πανωφόρι και να τρέξω να κλειστώ εκεί. Για τα λίγα λεπτά μου, τα λίγα δευτερόλεπτά μου. Εγώ κι εκείνο. Η ηρεμία μου. Ε, για όσο εκείνη κρατούσε, γιατί η πόρτα πάντα θα άνοιγε σύντομα από κάποιο μέλος της οικογένειας.

Μερικές φορές, νευριασμένη ή χαρούμενη, ήθελα να σπάσω την ηρεμία του εκείνη. Σαν να μ’ ενοχλούσε, σαν να αποζητούσα κάποια ένταση, να τη νιώσω να στριφογυρίζει στους τοίχους του, να παίρνει κι εμένα μαζί, να χορεύουμε μαζί. Άνοιγα το ραδιόφωνο κι έβαζα το αγαπημένο μου τραγούδι στην διαπασών. Κι έτσι χανόμουν μέσα στη μουσική του, τραγουδούσα τους στίχους του. Έτσι αισθανόμουν την δύναμή του μέσα μου, να με κάνει να ξεφεύγω από την πραγματικότητα για τα 3-4 λεπτά που κρατάει. Και μετά πάλι το play ξανά και ξανά. Μέχρι που η πόρτα άνοιγε, και το φρούριό μου αποκαλυπτόταν και έπεφταν τα τείχη του από τις φωνές της μαμάς ή του μπαμπά. J Δεν το άφηνα όμως απροστάτευτο, έβαζα τα ακουστικά, έκλεινα τα μάτια, και το φρούριό μου σηκωνόταν ξανά κι εγώ πάλι εκεί, βασίλισσά του.

Και τώρα, τώρα που έχουν περάσει τόσα χρόνια, τώρα που δεν έχω απλά ένα δωμάτιο, αλλά ολόκληρο σπίτι, δέκα φορές πιο ήρεμη όταν γυρίζω εκεί. Οι τέσσερίς μου τοίχοι είναι πιο γεροί, πιο μεγάλοι. Μπορώ να κινούμαι στα αγαπημένα μου σημεία, να ηρεμώ, να ξεσπώ. Να κλείνω τα μάτια, να βάζω τη μουσική μου, να χορεύω στριφογυρνώντας στους τοίχους του, να ζω για τα λίγα μου αυτά λεπτά, τα λίγα μου δευτερόλεπτα, στον κόσμο τον δικό μου.

Εγώ εκεί, κι όλοι οι άλλοι έξω. Προστατευμένη για λίγο, ξεχασμένη για λίγο, ήρεμη για λίγο, ευτυχισμένη για λίγο. Ζωντανή για λίγο, εγώ κι ο εαυτός μου στο δικό μου το αγαπημένο μου φρούριο. Εκεί, στους τέσσερις αυτούς τοίχους, βασίλισσά του.