ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΟ ΦΕΥΓΙΟ ΣΟΥ

Οι άνθρωποι από μόνοι μας έχουμε την τάση να δυσκολεύουμε τις ζωές μας. Εμείς επιλέγουμε τις καταστάσεις τις οποίες μπλέκουμε, εμείς τις διαιωνίζουμε, εμείς τις ξεκόβουμε.

Τι γίνεται όμως με τον έρωτα; Εμείς επιλέγουμε ποιόν θα ερωτευτούμε; Εμείς επιλέγουμε να "φάμε" τα μούτρα μας ξανά και ξανά; Ίσως ναι...

Μάλλον εμείς θέτουμε τα όρια. Εμείς και τα ξεπερνάμε.

Πόσες φορές ξεπέρασα τον εαυτό μου μαζί σου; Πόσες φορές με "άδειασες" κι όταν γύρισες εγώ εκεί... Σου είχα ορθάνοιχτη την πόρτα να περάσεις.

Και μετά πάλι τα ίδια. Να σου καταθέτω την ψυχή μου, να κάνω όνειρα. Μέχρι να ξαναφύγεις.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι, πόσο πιο εύκολα θα ήταν για όλους μας αν όταν ξεδιπλώναμε τα συναισθήματά μας σε κάποιον, το έκανε κι αυτός. Τα όποια συναισθήματα. Με γουστάρεις; Κράτα με. Δε με γουστάρεις; Φύγε και μην ξανάρθεις.

Βαρέθηκα τα πηγαινέλα σου. Κουράστηκε η ψυχή μου. Βαρέθηκα να σε δικαιολογώ, να περιμένω, να, να, να...

Έλα και πες το μου ντόμπρα μια φορά. Μία μόνο. Μη μου δίνεις ελπίδες κάθε βράδυ που φοβάμαι μην τις χάσω μόλις ξημερώσει. Σταμάτα να με υποτιμάς. Σεβάσου κι εμένα κι αυτά που νιώθω. Αυτά τα μισοτελειωμένα με στοιχειώνουν.

Τα πράγματα είναι απλά. Εμείς, όμως, δεν είμαστε πράγματα. Γι αυτό λοιπόν, μην ξαναρθείς αν έχεις σκοπό να ξαναφύγεις.

Στη ζωή μου ψάχνω πρωταγωνιστή κι όχι άλλον έναν guest star.