ΣΧΕΣΕΙΣ ΔΙΧΩΣ ΠΑΡΟΝ

Σχέσεις δίχως παρόν. Τι αδικία, τι πόνος, τι τρέλα. Να θέλετε τόσο πολύ κι όμως να μη μπορείτε. Φταίει αυτό το timing που λέμε; Ή μήπως όχι; Μήπως είναι η δειλία, η ανωριμότητα, η αναποφασιστικότητα σας; Αυτό είναι. Ο φόβος να προδώσεις το σίγουρο, το βολικό, το συνηθισμένο σου το τώρα. Ναι, ακριβώς αυτό είναι. Ένα φιλί, μια αγκαλιά, λίγα μηνύματα ίσως και λίγος έρωτας στα κλεφτά. Και; Μετά τι; Μια αβάσταχτη ολόκληρη καθημερινότητα για λίγες στιγμές λύτρωσης. Αυτό Αξίζεις; Αυτό αξίζετε και οι δυο;

Ανήκετε αλλού, έτσι αποφασίσατε, είτε ο ένας, είτε και οι δυο. Μα ποιο «αλλού» αφού αυτό που ζείτε μαζί, όσο τ’ αφήνετε να κρατήσει, σας φτάνει στην κορύφωση, στο απόλυτο. Αυτό που κάνει τα μέσα σας να τρέμουν από την ηδονή και το έντονα συναισθήματα που σας κατακλύζουν.

Τόσο οικείοι, τόσο ταιριαστοί, ο ένας κουλουριασμένος στην αγκαλιά του άλλου και μόλις περάσετε το κατώφλι της εξώπορτας δυο ξένοι. Δυο ξένοι που ζουν στην ίδια πόλη. Ένα-δυo βράδια να λιώνετε από τον έρωτα και τόσα κι άλλα τόσα από τον εγωισμό των πρέπει και της βολικής ρουτίνας σας.

Θέλει τόσο θάρρος άραγε να ακούσεις την καρδιά σου και μ’ αυτή να δώσεις εντολή στο μυαλό; Να πεις ρε παιδί μου, πάμε κι όπου βγει, ακόμα και στο «κακό» που λέει και ο Παπάζογλου. Αλλά μη βαφτίζεις κακό την αλήθεια σου, τον έρωτα σου μέσα σου. Όχι πριν τον ζήσεις όπως του πρέπει. Όπως αρμόζει σε έναν έρωτα καυτό σα λάβα. Σαν τον δικό σας. Κι αν είναι να σε κάψει, ας είναι. Ό έρωτας τουλάχιστον σε καίει ολοσχερώς, μια κι έξω. Όχι λίγο-λίγο, ζωντανό σαν τα «ίσως» και τα «αν» που θα σε κυνηγούν κάθε μέρα σαν εφιάλτες για το υπόλοιπο της ανυπαρξίας σου.

Ο έρωτας αγάπες μου θέλει μαγκιά, θέλει κότσια, δεν θέλει καλούπια και συμβιβασμούς. Θέλει ψυχές ελεύθερες και γυμνές, κορμιά ζεστά και χέρια απλωμένα. Ο έρωτας δεν είναι φυλακή. Είναι ένας απέραντος ουρανός που δε φτάνει το μάτι σου να τον χορτάσει. Αν έχεις τη δύναμη και την αντοχή, ανοίγεις τα φτερά σου να τον σεργιανήσεις με ό,τι καιρό κι αν έχει εκεί ψηλά.

Και στο λέω από πείρα φίλε μου, να το ζήσεις. Πριν είναι πολύ αργά. Πριν καταλήξεις να γράφεις μηνύματα στο κινητό που καταδικάζονται να «ζούνε» τελικά στα μη απεσταλμένα της ζωής σου… 

«Δεν ξέρω αν αύριο με θυμάσαι δεν ξέρω καν αν θα υπάρχω ή που θα μας βγάλει η μοίρα τούτη που μας έφερε στο ίδιο σταυροδρόμι... Θέλω να ξέρεις πως την εικόνα και τη μυρωδιά σου θα τις κρατήσω καλά φυλαγμένες μέσα μου βαθιά. Το παραμύθι μας δεν έχει τέλος, δεν έχει όρια, δεν έχει μη και πρέπει... έχει μόνο όνειρα, τρέλα και μια ζωή δικιά μας!!! Σ εκείνο το Σταυροδρόμι εγώ θα περιμένω ακόμα τη ζωή που δεν ζήσαμε μαζί.»

διαβάστε με   |  βρείτε με