ΑΛΟΓΟ ΚΟΥΡΣΑΣ ΣΤΟΝ ΙΠΠΟΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΖΩΗ ΣΟΥ

Κουράστηκες, είναι φανερό, βλέπω στα μάτια σου την εξάντληση. Δεν έχεις άλλες δυνάμεις. Είσαι έτοιμος να τα παρατήσεις όλα.

Η πίεση της καθημερινότητας και όχι μόνο, σε έχει καταβάλει. Νιώθεις όλα και όλοι γύρω σου να σε πιέζουν τόσο, που αισθάνεσαι τον εαυτό σου και το είναι σου ολόκληρο, μαζεμένο και στριμωγμένο μέσα σε ένα «πολύ» που σε χαρακτήριζε πάντα.

Μα που πήγε άραγε αυτό το «πολύ» που ένιωθες να είχες κάποτε; Αλήθεια, σου έμοιαζε ανεξάντλητό, τώρα πώς μπορεί να στέρεψε έτσι; Μα τι έχεις πάθει επιτέλους;

Εδώ και καιρό έχεις παρατηρήσει κάποιες αλλαγές στις αντοχές σου, αλλά δεν μπορείς να το δεχτείς. Αλλιώς έχεις μάθει από τις δυνάμεις σου, ψυχικές και σωματικές. Σού δίνεις δυο χαστούκια, ανασηκώνεσαι και προχωράς. Πιέζεσαι να προχωρήσεις, για να είμαστε ακριβείς.

Όμως τώρα πάει, «έπεσε» ο γενικός. Ούτε χαστούκια, ούτε αγριάδες, ούτε γλύκες με τον ίδιο σου τον εαυτό. Παύση. Βουβή, εκνευριστική μα πάνω απ’ όλα τρομακτική, μήπως χάσεις όσα με τόσο κόπο κατάφερες χρόνια ολόκληρα. Μη γυρίσεις πάλι στο μηδέν και φτού κι απ’ την αρχή.

Και τι δεν πέρασες τόσα χρόνια. Σου ερχόντουσαν οι δυσκολίες η μία πίσω από την άλλη σαν τα κύματα. Κι εσύ «κολυμπούσες», πάλευες μαζί τους χωρίς ανάσα. Τώρα αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι ήταν όλες αυτές οι δοκιμασίες. Τώρα βλέπεις καθαρά τι τράβηξες όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί τώρα είσαι σε θέση να συνειδητοποιείς τι έζησες και τι άντεξες.

Πότε δεν σκέφτηκες να το βάλεις κάτω… Τώρα τι άλλαξε; Τι φταίει;

Θα σου πω εγώ τι φταίει.

Πόσες φορές αγκάλιασες τον εαυτό σου και του σιγοψιθύρισες μπράβο για ό,τι κατάφερνες μέχρι εκείνη τη στιγμή; Ποτέ! Πόσες φορές δεν τα κατάφερες και είπες δεν πειράζει φτάνει που προσπάθησα; Ποτέ! Πόσες φορές σε τσάκισαν άνθρωποι και καταστάσεις και έδωσες στον εαυτό σου τον απαραίτητο χρόνο να επουλώσεις τις πληγές του και να κάνει μια νέα αρχή; Επίσης ποτέ!

Αυτό είναι το μεγάλο σου λάθος.

Δεν αναγνώρισες ποτέ τον εαυτό σου σαν το δικό σου ήρωα, σαν το δικό σου πρότυπο. Δεν συγχώρησες ποτέ τις ατέλειες που είχες σαν φυσιολογικός άνθρωπος και πάντα αυτοτιμωρείσαι για οποιαδήποτε αποτυχημένη προσπάθεια, λες και είναι κάτι αφύσικο να συμβεί. Δεν έβαλες ποτέ όρια στους άλλους και έδινες ακόμα και από το περίσσευμα ψυχής που έπρεπε να κρατάς για σένα. Δεν έβαλες ποτέ τον εαυτό σου πιο πάνω όταν έπρεπε και το είχες ανάγκη.

Δεν φρόντισες ποτέ τον εαυτό σου με αγάπη και στοργή, τα έκρυβες όλα κάτω από το «χαλάκι» της ψυχής σου και εξαντλούσες όλη σου την αυστηρότητα πάνω σου.

Δεν κατάλαβες ποτέ πως ήσουν ένα άλογο κούρσας στη ζωή σου και χρειαζόσουν ξεκούραση, δύναμη, φροντίδα και αγάπη, να πάρεις για να δώσεις. Κι ο πρώτος από τον οποίο θα πάρεις θα πρέπει να είσαι εσύ. Να σε αγαπάς για να σε αγαπήσουν, να σε προσέχεις για να σε προσέχουν. Έτσι πάει.

Κι επειδή η ζωή είναι ένας ιππόδρομος γεμάτος με στοιχήματα και συνεχόμενες κούρσες, φρόντισε να έχεις αφετηρίες και σε κάθε μια από αυτές να ηρεμείς και να αδειάζεις από κάθε τι περιττό που σε βαραίνει.

Άλογο κούρσας είσαι που πας για τη νίκη, απόλαυσε την λοιπόν. Μα και την ήττα σου, αυτή ειδικά, διασκέδασε την.