ΜΙΑ ΠΑΡ' ΟΛΙΓΟΝ ΕΥΤΥΧΙΑ...

Δε μπορώ να πιστέψω πως πέρασε ένας χρόνος. Ένας χρόνος! 365 ημέρες που έχω να σε δω, να σου μιλήσω...

Κάθε μέρα περνάω έξω απ' το γνωστό μας σημείο και κοντοστέκομαι. Αποφεύγω να κοιτάξω μέσα, όμως βαθιά μέσα μου εύχομαι κάθε φορά να με έχεις δει εσύ. Μέσα μου, ακόμα και τόσο καιρό μετά έχω μια μικρή ελπίδα πως θα στείλεις κι όλα θα ξεκινήσουν απ' την αρχή.

Πόση υπομονή μπορεί να έχει ένας ερωτευμένος άνθρωπος; πολλή. Ένας πληγωμένος, ακόμη περισσότερη.

Είναι φορές που θυμάμαι όσα ζήσαμε και νοσταλγώ. Κι άλλες που σκέφτομαι πόσα δεν ζήσαμε και θυμώνω. Πάντα ζούσαμε όσα επέτρεπες εσύ.

Με ποιά λογική ένας άνθρωπος να γεμίσει ελπίδες έναν άλλον ενώ μέσα του δεν έχει την παραμικρή διάθεση να ανταποδώσει;

Πολλές νύχτες έμεινα ξάγρυπνη σκεπτόμενη αυτά που μου λεγες. "Μαζί σου είναι αλλιώς". Κι εγώ όχι μόνο να σε πιστεύω αλλά και να επενδύω σε σένα.

Απ'την αρχή το ήξερα πως αυτό που είχαμε δεν ήταν σχέση. Μία σχέση που βασίζεται μόνο στον έναν δεν είναι σχέση. Είναι εγωπάθεια.
Είχα συμβιβαστεί όμως στο λίγο σου. Το ήθελα το λίγο σου. Στοιχημάτιζα πως αυτό το λίγο θα το πάρω και θα το κάνω πολύ.

Στη ζωή έχω μάθει να τα ξεπερνάω όλα. Έτσι κι αλλιώς είναι κι ο "αυτόματος" μου μηχανισμός να προσπαθώ να συνεχίζω ενώ έχω τσακιστεί.

Δε μπορώ να προχωρήσω όμως και να ξεχάσω αυτά που παραλίγο να ζήσω μαζί σου. Τίποτα χειρότερο απ'τα μισοτελειωμένα. Τίποτα χειρότερο απ' το πως θα ήταν αν..! Αν ξυπνούσα μαζί σου, αν σε φρόντιζα, αν πηγαίναμε εκδρομές, αν κάναμε τις βόλτες μας. Αν με άφηνες να ξεδιπλωθώ και να αφεθώ χωρίς να έχω το φόβο.

Και για να μην πονάω, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως δεν είμαστε μαζί γιατί θα αγγίζαμε το απόλυτο. Κι υπάρχουν άνθρωποι που αυτό το φοβούνται και δεν το αντέχουν. Που ίσα ίσα θέλουν να ρουφάνε λίγη επιβεβαίωση και μετά να σε αφήνουν σύξυλο.

Μιά παρ'ολίγον ευτυχία. Ναι. Αυτό ήσουν για μένα. Αυτήν την ευτυχία την άφησες να φύγει...