ΧΑΝΟΜΑΙ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ

Έχω βγει στο μπαλκόνι και κοιτάζω το φεγγάρι. Έχει πανσέληνο. Πρώτη φορά μου φαίνεται τόσο κόκκινο. Σαν ματωμένο. Δεν θα μπορούσε να ταιριάζει περισσότερο απόψε με το μέσα μου. Κόκκινο κι αυτό, ολόγιομο με το αίμα από τα κοφτερά τελευταία λόγια σου που με έσκισαν στα δυο λίγο πριν φύγεις.

Πέρασαν κι όλας δυο μήνες και οι ελπίδες χάνονται. Αυτές οι ελπίδες που γεννιούνται κάθε βράδυ μια-μια από την αρχή, σβήνονται στα ξημερώματα μαζί με το τελευταίο αστέρι από τον ουρανό. Νιώθω να χάνομαι μαζί κι εγώ αν και νομίζω πως είμαι χαμένος από κείνη την ώρα που άκουσα να κλείνεις την πόρτα πίσω σου βιαστικά. Ναι από τότε. Αυτός ο ήχος ήταν που με βύθισε στην βαθιά μου θλίψη και κάθε βράδυ αισθάνομαι απειλητικά να προσπαθεί μου κόψει την ανάσα.

Σαν όαση έχει μείνει αποτυπωμένη η μορφή σου στο μυαλό μου να στέκεσαι απέναντι και να με κοιτάς με ένα άδειο βλέμμα. Εγώ να χάνομαι κάθε μέρα σε ένα απέραντο κενό κι εσύ εκεί να με κοιτάς λες και δεν μ’ αγάπησες ποτέ σου. Με καταδίκασες να μένω στα χαλάσματα μιας παραλίγο ευτυχίας με αναμνήσεις φαντάσματα σε ασπρόμαυρο φόντο. Αχ Θεέ μου που πήγαν τα χρώματα της ζωής μου, πως μπορεί ένα αντίο να ξεβάψει έτσι μια ζωή..;;

Περιμένω με τα μάτια μου καρφωμένα στο δρόμο. Να δω το αμάξι σου ή έστω να το ακούσω να φρενάρει. Σε περιμένω να έρθεις, μα ήρθε πάλι η νύχτα και αυτή και η άλλη και η επόμενη… γέμισα βράδια μοναξιάς κι εσύ ακόμα πουθενά. Τα μάτια μου έγιναν θάλασσες που κολυμπώ και μάταια ψάχνω να βρω στεριά. Μόνη μου στεριά η αγκαλιά σου, μα εσύ την πήρες μακριά.

Στη μέση εγώ και γύρω-γύρω άδεια μπουκάλια κρασί και αποτσίγαρα. Ένα τελευταίο ποτήρι στην υγειά σου λέω και το ένα φέρνει τ’ άλλο και τα δύσκολα βράδια δεν έχουν τελειωμό.

Πάω κι έρχομαι δουλειά-σπίτι, σπίτι-δουλειά. Όλα γίνονται στον αυτόματο. Εγώ δεν έχω κουράγιο για τίποτα. Λίγες αντοχές έχω ακόμη, και το να αναπνέω μακριά σου με κουράζει αφάνταστα.

Πάλι και πάλι τα ίδια. Εγώ στη μέση του σαλονιού και στο ταβάνι η ίδια ταινία κάθε βράδυ. Η ζωής μας, οι στιγμές μας, εμείς…

Βυθίζομαι στην ανυπαρξία μου, το ξέρω. Βλέπω τα χάλια μου που και πού σ’ έναν καθρέφτη στον απέναντι τοίχο. Πως έχω γίνει έτσι; Μα τι κάνω; Νομίζω μου κατέστρεψες τη ζωή κι εγώ ο ίδιος πάω να μου την αποτελειώσω; Κι όμως, αυτό κάνω. Θέλω να το ζήσω, θέλω να πενθήσω το «χαμό» σου, τον μικρό «θάνατο» που βιώνω χάνοντας την αγάπη αυτή. Χάνοντας εσένα από τη ζωή μου.

Απόψε βγαίνω πάλι στο μπαλκόνι, έχει ένα γλυκό αεράκι, με βοηθά να αναπνεύσω καλύτερα. Δεν νιώθω τους σφυγμούς μου να χτυπάνε κόκκινο από το άγχος. Για την ακρίβεια δεν έχω άγχος.

Μια ηρεμία με κατακλύζει και βάζω ένα τελευταίο ποτήρι κρασί να την απολαύσω. Και ναι, είναι όντως το τελευταίο, γιατί είναι στην υγειά μου και στην καινούρια μου ζωή που ξεκινά από αυτή τη στιγμή.

Γιατί κάθε «θάνατος» προμηνύει πως κάτι νέο θα γεννηθεί και το κάθε τέλος το διαδέχεται μια νέα αρχή.

Στην υγειά μου λοιπόν και στη νέα μου ζωή μακριά σου.