ΕΓΩ ΚΙ Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ...

Δεν είχα ποτέ φανταστεί πως θα έφτανε επιτέλους η στιγμή που θα υιοθετούσα σκύλο. Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια, έχοντας κατά καιρούς διάφορα κατοικίδια, αλλά όχι τόσο δεσμευτικά, αν θα μπορούσα να τα χαρακτηρίσω έτσι. Και όχι λόγω δικής μου επιλογής.

Η μαμά μου πάντα δήλωνε πως δεν μπορεί τα σκυλιά, τα σιχαίνεται, τα φοβάται. Βασικά, πιο πολύ τα φοβάται. Όταν ήταν μικρή, ένα αδέσποτο την είχε δαγκώσει και από τότε έγινε τελείως αρνητική για το θέμα αυτό.

Εγώ όμως… Εγώ πάντα ήθελα ένα σκυλάκι. Το ζήτησα, μια, δυο φορές, η απάντηση ήταν πάντα ένα τεράστιο ΞΕΧΝΑ ΤΟ, οπότε μεγάλωσα με ό,τι άλλο μπορούσαμε να έχουμε σπίτι. Μια μικρή χελωνίτσα, τη Λιλίκα, που όταν έγινε τεράστια την αφήσαμε ελεύθερη στο χωριό. Και ψάρια, πολλά ψάρια, διάφορα ψάρια, που όμως δεν μπορείς να δεθείς. Η αγάπη όμως που πάντα έτρεφα για τα τετράποδα αξιαγάπητα πλασματάκια, τα σκυλάκια, πάντα υπήρχε μέσα μου κι έβγαινε σαν ανάγκη όταν έβλεπα κάποιο από αυτό στο δρόμο. Έτρεχα αμέσως να το χαϊδέψω.

Κάποια φορά βρήκαμε δυο κουτάβια πεταμένα σε κάποιο κάδο σκουπιδιών, και Θεέ μου, τι μάχη είχα δώσει για να τα πάρουμε! Και κάτι κατάφερα τότε, τα φέραμε και τα μεγαλώσαμε στην πιλοτή, μαζί με όλα τα παιδιά της πολυκατοικίας. Τα ονομάσαμε Νταίζη και Ροντόλφο. Τα φροντίζαμε, είχαμε μοιράσει τις μέρες, τα γεύματα. Τα πηγαίναμε όλοι μαζί στον κτηνίατρο, 6-7 παιδάκια μπουλούκι, για τα εμβόλια ή ό,τι άλλο χρειάζονταν.

Και τα χρόνια πέρασαν, τα σκυλάκια χάθηκαν. Εγώ μεγάλωνα και συνέχιζα να χαϊδεύω όποιο σκυλάκι έβλεπα στο δρόμο. Ήταν σαν ανάγκη δοτικότας ίσως. Μέχρι που όταν μετακόμισα μακριά από τους γονείς μου, μια στεναχώρια προσωπική που βίωσα και μια μοναξιά, με οδήγησε στην ιδέα εκείνη που μου άλλαξε τη ζωή! Ήταν η κατάλληλη στιγμή μάλλον, ο κατάλληλος τόπος και χρόνος, να αποκτήσω το δικό μου σκυλάκι, τον δικό μου πιστό φίλο. Και μέσα σε λίγες μέρες από την απόφαση, συνειδητοποιημένη όσο γινόταν, απέκτησα το πλάσμα που τελικά άλλαξε ριζικά τη ζωή μου! Τον Μάρκο!

Ένα Cavalier King Charles Spaniel, καφετί και άσπρο. Το σκυλί με την απόλυτη φάτσα, τα φουντωτά πατουσάκια, τα μακριά αυτιά! Πανέξυπνος, αλλά και πονηρός, αγαπησιάρης, αγκαλίτσας, πεινάλας, η πιστή συντροφιά μου. Να καταλαβαίνει την στεναχώρια μου και να κάνει κόλπα για να μου τραβήξει την προσοχή. Να με περιμένει κάθε μέρα να γυρίσω από τη δουλειά πίσω από την πόρτα. Να κουρνιάζει δίπλα μου τα βράδια του χειμώνα. Να ξαπλώνει ανάσκελα κοντά μου όταν σφίγγουν οι ζέστες. Παρεούλα μου στο αυτοκίνητο σε μικρές αποδράσεις. Μαγικές στιγμές που περνάμε οι δυο μας, εγώ κι ο φίλος μου...

Μια απόφαση, που ακόμα κι όταν με δεσμεύει σε διάφορα θέματα, ποτέ μα ποτέ δεν μετάνιωσα.

Έχει καταφέρει, από το πρώτο δευτερόλεπτο που τον αντίκρισα, να αποκτήσει ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου που καθημερινά γίνεται όλο και μεγαλύτερο. Αισθάνομαι να μπορώ να δώσω απόλυτα σ’ αυτό το πλάσμα, όλη μου την αγάπη, και να την νιώθει μέχρι την τελευταία της σταγόνα. Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό να νιώσει άνθρωπος, κι όχι μόνο να νιώσει, αλλά να μπορεί να στο δείξει ότι το νιώθει.

Δεν θέλω να σκεφτώ τι θα γίνει μετά, αποβάλλω τις σκέψεις αυτές, ζω μαζί του -και παράλληλα με εκείνον- τις στιγμές μου, δίνω αγάπη αλλά το κυριότερο, παίρνω πολύ περισσότερη!

Και όντως, δεν θα άλλαζα με τίποτα την απόφαση εκείνη που πήρα.

Υ.Γ.1. Θα ήθελα να σημειώσω, πως μετά από δυο χρόνια που επέστρεψα στο σπίτι των γονιών μου, με τον Μάρκο πλέον μαζί, έχει γίνει αυτοκόλλητος με τη μαμά μου…!

Υ.Γ.2. Ψάχνουμε νύφη!!!!!! ☺