ΟΤΑΝ ΤΟ ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΣΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ

Η ζωή είναι ένας κύκλος. Ένας μεγάλος κύκλος. Όλα τα πράγματα σ' αυτή τη ζωή κάνουν τον κύκλο τους και είτε ολοκληρώνονται είτε επαναλαμβάνονται.

Κι έτσι, λοιπόν, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως η ζωή είναι μια μεγάλη αναμονή. Αναμονή για ανταμοιβή; Για τιμωρία; Για το πολυπόθητο "πλήρωμα" του χρόνου; Ποιός ξέρει...

Σου φαίνεται ανώφελο να κάθεσαι να περιμένεις μια εξήγηση κι αυτή να έρχεται όταν εσύ δεν τη χρειάζεσαι πια. Άραγε, γιατί τα φέρνει έτσι η ζωή; Σα να το κάνει επίτηδες για να σε βασανίσει.

Κι όμως, δεν είναι έτσι. Η ζωή ξέρει πολύ καλά τί κάνει. Το κάρμα, ακόμα περισσότερο.

Στεναχωριέσαι, κλαις, θυμώνεις... Πάλι δε σου απάντησε στο μήνυμα. Γιατί το κάνει αυτό; Σε τεστάρει; Αδιαφορεί;

"Θα σου φύγω μια μέρα και θα δω τί θα κάνεις"... Θυμάσαι που στο έλεγα; Κι εσύ δεσποτικός, όπως πάντα, χαμογελούσες ειρωνικά. Ήσουν τόσο σίγουρος για τον έρωτά μου. Κι εγώ ήμουν σίγουρη.
Αλλά αυτή η σιγουριά μας έφαγε. Κυρίως εσένα. Που στο έλεγα και με ειρωνευόσουν.

Και να. Δες με τώρα. Στέκομαι μπροστά σου με τον άνθρωπο που μου αξίζει. Μ' αυτόν που ποτέ δε με έκανε να αμφιβάλλω, που με υπολογίζει, που με σέβεται και...ναι! Ακόμα και στα μηνύματά μου απαντάει. Έμαθα μαζί του πώς είναι να ενδιαφέρεται κάποιος για σένα. Έμαθα πόσο υπέροχο είναι τα αισθήματά σου να έχουν ανταπόκριση.

Δε μετανιώνω που σε ερωτεύτηκα. Δε μετανιώνω για τίποτα.
Αλλά, τελικά, σε είχα υπερεκτιμήσει. Αν δε σε είχα γνωρίσει, όμως, δε θα εκτιμούσα το καλύτερο. Μάλλον η μοίρα σε έφερε στο δρόμο μου ως μάθημα κι όχι ως έρωτα όπως πίστευα τόσα χρόνια.

Ναι, κοίτα με. Εγώ είμαι. Με έχασες τώρα πια και δέξου το. Το σιγουράκι σου, σου έφυγε. Χάραξε καινούριο δρόμο γεμάτο αγάπη και ουσία. Και οι ρόλοι αντεστράφησαν.

Άλλωστε, ποιός προτιμά τα σύννεφα απ' το ουράνιο τόξο;