ΘΕΛΕΙ ΤΟΛΜΗ ΝΑ ΛΕΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ
Σε μια εποχή που ο καθένας νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του, καταστρώνουμε συνεχώς, καθημερινά, χιλιάδες σχέδια για να ανταπεξέλθουμε στην νέα μέρα που ξεκινά. Η οποία απέχει πολύ απ’ αυτή τη μέρα που σχεδιάζουμε στα σόσιαλ μίντια. Εκεί προσπαθούμε να δείξουμε τόσο διαφορετικά συναισθήματα από αυτά που πραγματικά έχουμε, να κρύψουμε συναισθήματα, μήπως την ανάρτησή μας τη δει αυτός που μας ενδιαφέρει, ένας πρώην, ένας καλός ή κακός φίλος, ένα μέλος της οικογένειάς μας, το αφεντικό μας, οποιοσδήποτε μας ακολουθεί.
Φοράμε ένα είδους μάσκας κάθε φορά, αναλόγως με αυτό το πρόσωπο που θέλουμε να περάσουμε. Κι ας νιώθουμε μέσα μας, τις περισσότερες φορές, τόσο διαφορετικά. Έτσι πρέπει. Να καλύπτουμε τις στεναχώριες μας. Να δείχνουμε χαρούμενοι, ήρεμοι. Μην δίνουμε λόγο και δικαίωμα να ξέρουν για εμάς πως δεν είμαστε καλά. Γιατί οι περισσότεροι ίσως χαρούν. Αυτή είναι η κοινωνία μας. Η δυστυχία μας, η χαρά του άλλου.
Όμως… ίσως τελικά κάτι τέτοιο, να επιτύχει να κοροϊδέψει το περιβάλλον μας, αλλά δεν καταφέρνει να κοροϊδέψει τον ίδιο μας τον εαυτό. Γιατί ο εαυτός μας δεν έχει κουμπί «δημοσίευση». Δεν έχει κουμπί «τροποποίησης» και «διαγραφή». Έχει καρδιά. Κι έχει ψυχή. Κι όταν αυτά πονάνε, κι όταν αγωνιούν, η μάσκα που φοράμε ραγίζει. Εσωτερικά. Κι ας μη το δει κανένας.
Κι εμείς ταραζόμαστε μην καταλάβουν πως δεν είμαστε καλά. Έχουμε καταφέρει να δείχνουμε δυνατοί κι ευτυχισμένοι. Να ζηλεύουν, να θαυμάζουν, να αποκτούμε φανς, σε μια τόσο ψεύτικη εικόνα που δημιουργούμε. Ηθελημένα ή όχι.
Κι έξω από το διαδίκτυο? Πόσες φορές μας ρωτούν μέσα στη μέρα, «τι κάνεις?»; Και πόσες φορές απαντάμε ένα απλό «Καλά». Ένα τετριμμένο και χιλιοειπωμένο «Καλά» που κλείνει τόσα πολλά «μη καλά» μέσα του.
Θέλει πολύ τόλμη να παραδεχτούμε σε κάποιον πως δεν είμαστε καλά. Δεν είμαι καλά, είμαι στεναχωρημένος, είμαι αγχωμένος, θέλω συμπαράσταση, συμβουλή. Θέλω βοήθεια. Πόσοι απ’ αυτούς που θα τολμήσεις να το πεις, δεν θα σε κρίνουν, δεν θα σε λυπηθούν. Ή πόσοι απ’ αυτούς θα ασχοληθούν πραγματικά. Ξέρεις πολύ καλά, το έχεις κάνει κ εσύ, όταν εσύ είσαι καλά κι όταν το πρόβλημα του άλλου δεν είναι δικό σου, λίγη σημασία δίνεις. Ίσως πεις λίγα λόγια, αλλά μετά? Μόλις κλείσεις το τηλέφωνο ή μόλις χωρίσετε από την συνάντηση που ο άλλος ανοίχτηκε τελικά σε σένα, τον σκέφτεσαι καθόλου? Σκέφτεσαι καθόλου πώς νιώθει? Ή οκ, αυτό ήταν κι επιστρέφεις στην δική σου ζωή?
Γι αυτό σου λέω, θέλει θάρρος να σου πει ο άλλος πως κάτι συμβαίνει. Και προφανώς είσαι πολύ σημαντικός για εκείνον για να το κάνει αυτό. Ίσως αυτό λοιπόν, σε κάνει να το σκεφτείς λίγο διαφορετικά την επόμενη φορά. Είτε αν κάποιος στο πει, είτε εσύ αν νιώσεις πως θες να το πεις. Μην ντρέπεσαι, μη φοβάσαι, μη νιώθεις αδύναμος. Είναι δύναμη από μόνο του. Παράτα για λίγο όλες τις άλλες σκέψεις. Κλείσε τα σόσιαλ, και κοίταξε μπροστά. Πες στον σημαντικό σου άνθρωπο πώς νιώθεις, ή άκουσέ τον. Μία κουβέντα, μια αγκαλιά, ένα χτύπημα στην πλάτη, μια γεμάτη ματιά. Είναι τόσο σπάνιο να υπάρχουν αληθινές στιγμές, είναι μια από αυτές τις αληθινές στιγμές καρδιάς, αγάπης και φιλίας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου